Omdat voor vandaag de weersvoorspellingen niet al te best waren en ik toch graag dat kleine beetje winter mee wou pakken, had ik mijn vrije vrijdag omgezet naar donderdag. Gelukkig maar, want het was prachtig in het bos.
Het was ook vreemd om op een hard bevroren bosbodem te lopen. De anders wat meeverende ondergrond voelde nu als een geplaveide weg aan.
Ik stond bij de auto toen ik deze bevroren paddestoel zag staan. Tijdens de wandeling heb ik nog verder gezocht naar bevroren paddestoelen, maar geen enkele meer gevonden.
Langs de weg door het bos zijn aan weerskanten heel wat bomen gesneuveld, soms leek het wel alsof er een bom was ontploft. Wat dieper in het bos viel het mee. Natuurlijk waren ook daar bomen gesneuveld, maar hier en daar een enkele, waardoor het minder erg leek. De bomen die over de paden waren gevallen waren allemaal al in stukken gezaagd. Hier en daar hingen aan de pas gezaagde stammen nog harsdruppels.
Niet alleen bomen waren geveld, ook waren hier en daar zwammen te zien die losgerukt waren van de boom. Geen idee wat voor eentje dit was. Mooi was hij wel met het ijslaagje op wat ooit de onderkant was.
In het dichte bos zelf was alleen hier en daar wat te zien van de vorst. Met name het mos was er in geslaagd wat rijp vast te houden. Maar het leuke van dit bos is juist de variatie in vegetatie en dichtheid. Niet ver van de auto is een soort van weilandje in het bos. Als het vochtig is zijn hier altijd druppels te vinden. Nu was het gras wit van de rijp. De druppels die er eerder waren, zijn nu bevroren knikkertjes.
Ik ben mijn vaste rondje wezen lopen wat mij bij het everzwijnenvennetje bracht. Ik noem het maar zo omdat in de modder rondom het vennetje altijd afdrukken van everzwijnen te zien zijn die daar een modderbad namen. Van modder was nu geen sprake. Het water stond ver voorbij de oever en was bevroren. Het ijs op het ven bestond uit grote donkere veren. De droge grasstengels die normaal rond het vennetje staan, stonden nu stijfgevroren in het ijs. Aan de voet van de stengels hadden zich een soort van ijskransjes geveormd, als mini-kerstboompjes in een landschap.
Overal in het bos lagen kleine dennetakken. Alsof er een groene loper voor mij was uitgelegd. Daar waar het verse hout open lag, hadden ijskristallen kleine kunststukjes gemaakt.
Verderop in het bos is een klein heideveld met aan de rand een waterplas. Een ven kun je het niet echt noemen, zodra het een tijdje droog weer is, staat de plas helemaal droog. Nu niet dus, en langs de rand van het water zijn ook hier weer mooie dingen te zien. Stukjes jonge heide steken door het ijs en lijken op eilandjes te staan. In plasje rondom de grote plas heeft het ijs vreemde vormen aangenomen en lijkt wel tanden te hebben gekregen. Terwijl ik dat moois fotografeer zie ik in mijn ooghoeken iets bewegen: een vlieg, hoppend over het ijs.
Mijn route kwam ook langs een grote, jaren geleden omgevallen berk. En zoals je dat vaak ziet op berken, groeit hier een bekerzwammetje. Ook het bekerzwammetje heeft wat rijp te pakken gekregen
Het was een heerlijke wandeling. Gek ook dat dat beetje winter al weer weg is. Ik heb nu al weer zin in het volgende stukje winter
Als vanouds is er ook nu weer een slideshow om door heen te bladeren. Veel plezier !
[swf]data=”http://marmein.nl/wp-content/marmein.swf”, width=”720″, height=”510″[/swf]
Geef een reactie