Voor gisteren werd er nog goed weer voorspeld, in iedergeval voor de ochtend. Later zou de herfst losbarsten. Daarom ben ik er maar even op uit gegaan zolang het nog kon. Ik ben naar de Dellen gereden om te kijken hoe de herfst daar vorderde.
Ik ben eerst maar eens wezen kijken op een plek waar ik meestal niet naar toe ga: een stuk bos met een grote parkeerplaats. Daar is het meestal erg druk en minder prettig wandelen, laat staan fotograferen. Maar zo op het vroege uur moet het kunnen dacht ik. Een paar jaar geleden zag ik hier heel veel porseleinzwammen en ik wilde kijken of ze er nu ook waren.
Aan de grote parkeerplaats ligt een groot veld met oude bomen. Hier kunnen de kinderen lekker spelen en kan men piknikken aan de tafels die er staan. Terwijl ik een van de bomen fotografeerde hoorde ik ineens het heldere getingel van een bel. In een weilandje achter het grasveld, verscholen achter bomen, liep een kudde schapen. Enkele van de schapen hadden een bel om. Het geluid klonk prachtig in de stilte van het bos.
Ik was nog niet ver het bos in toen de oranje kleur van deze koraalzwam mij opviel.
Wat ik altijd weer raar vind is dat het zwammetje niet altijd direct opvalt, ondanks de knallend oranje kleur. En zoals zo vaak, wanneer je eenmaal op je hurken zit om iets te fotograferen, zie je weer andere dingen.
Zo viel mij o.a. ook deze dennenappel op. De bosbodem ligt bezaaid met deze dingen maar door de ligging en het licht dat er op viel, werd ik getroffen door de prachtige kleur en structuur van het ding.
Vlakbij de dennenappel stonden twee paddestoeltjes mooi te zijn in het tegenlicht. Ik vind het zo schattig, die kleine paddestoeltjes die zo samen tussen de woudreuzen staan.
Toen ik weer omhoog kwam nadat ik de foto had gemaakt hoorde ik verschrikte kreten van het bospad komen. Drie dames, elk met nordick-walking stokken in de handen, kwetterden dat ze zich rot waren geschrokken toen ik omhoog kwam, ze hadden mij totaal niet gezien. Hoe dat nou mogelijk is ? Ik ben echt niet een van de kleinsten, sommige mensen kunnen blijkbaar nagenoeg blind door het bos banjeren. Als een stel tjilpende mussen vervolgden de dames hun weg.
Toen ik ging staan kwamen er alweer mensen aan, dit keer met een loslopende hond bij zich. De hoogste tijd om weg te gaan, het werd hier veel te druk. De porseleinzwam bleek toch niet aanwezig.
Mijn volgende stop was een pad waar ik al lange tijd niet gelopen heb. Het is meestal niet een pad waar veel te fotograferen valt, maar dat wel prachtig is om door te lopen.
Het smalle pad met aan weerzijden de hoge bomen geeft je het gevoel dat je in een sprookjesbos loopt. Elk moment zou je tussen de bomen een eenhoorn kunnen zien.
Aan het eind van het pad staat een uitkijktoren. Tegen de tijd dat ik daar aankwam was de zon achter de wolken verdwenen. Vanaf de toren kon ik zien dat het in de verte regende.
Het werd tijd voor mij om naar huis te gaan, er moest nog een volleybalwedstrijd in Kampen gespeeld worden. Op de weg terug, langs het zelfde pad, zag ik nu een grote sponszwam. Daar was ik op de heenweg zomaar langsgewandeld
En dan nog eentje, gewoon omdat ik dit soort stelletjes leuk blijf vinden.
Geef een reactie