De volgende ochtend bleken we voor Smerenburg te liggen. In de 17de eeuw was hier een nederzetting van nederlandse walvisvaarders. De walvissen werden hier aan land gebracht om te worden in traanovens verwerkt. Ik vond het maar moeilijk om mij voor te stellen hoe hier ooit mensen woonden in een voor hen totaal onbekende omgeving. Hoe hier de gigantische lichamen van de walvissen verwerkt werden en hoe de stank moest zijn die uit de ovens moest zijn gekomen. Veel was er niet meer over van de ovens, hier en daar nog wat zwarte klonten.
De dag begon met mist, wat op deze plek een troosteloze sfeer gaf. En overal waar je keek lag aangespoeld hout.
Maar er spoelde niet alleen hout aan, er lagen ook botten en ijzeren bollen.
In deze grijze wereld waren toch nog toefjes kleur te vinden, het wier dat op het strand lag knalde er uit met zijn kleuren.
Niet al het hout hier op Smerenburg was aangespoeld. De walvisvaarders die hier waren overleden werden hier ook begraven. Door jarenlang bevriezen en weer ontdooien van de grond waarin ze begraven lagen, kwamen de kisten weer omhoog. Her en der zag je dan ook de planken van lijkkisten uit de grond steken.
Eind negentiende eeuw spraken de Noren hier schande van en dus werd er vanuit Nederland een marineschip gestuurd om de botten en kisten te verzamelen en ze opnieuw netjes te begraven. De planken die hier nu uit de berg stenen steken zijn planken die waarschijnlijk later boven de grond gekomen zijn en door mensen tussen de stenen gestopt zijn.
Geef een reactie