Niet alleen ik wacht ongeduldig op het begin van het tuinseizoen. Ook de knolletjes van de knolcapucien. Knolcapucien? Tja, daar had ik ook nog nooit van gehoord, maar rondkijkend op diverse tuinzaden-sites moest ik de knolletjes met deze beschrijving wel eens proberen:
“Een typisch knolgewas uit het Andesgebergte (Peru), die ook nog eens uitgroeit tot een fantastisch sierlijk gewas! Bij ons is de plant in toenemende mate winterhard, hoewel bij vorst knollen en blad goed beschermd moeten worden. Culinair komt steeds meer aandacht voor dit veelzijdige gewasje: de knollen zijn rauw te snipperen door de sla voor een pittige touch. Het blad en de bloemen hebben een zachte tuinkerssmaak en zijn een sieraad in elke salade. Na enige dagen onder zonlicht worden de knollen wat minder pittig. Verder kunnen de knollen menig hutspotje of roerbakgerecht op smaak brengen. De rankende plant heeft gelobd blad, dat verder sterk lijkt op het blad van het familielid: de Oost-Indische Kers en de bloei is effen oranje.”
Ik zal ze vandaag na het werk maar eens in een pot met grond stoppen zodat het gezonde planten kunnen worden. Met heel veel knolletjes natuurlijk.
Geef een reactie