Wat was het spannend, maandagmiddag. Picolo blijkt een kat te zijn die graag mag klimmen, verder barst hij van de energie en rent regelmatig van hot naar her. Onderweg gooit hij dan regelmatig zijn kont omhoog om zich vervolgens met zijn twee achterpoten ergens tegen af te zetten. De muur, de bank, de stoel waar ik op zit of het kastje waar de tv op staat, die maakt dan lekker veel lawaai. Wanneer hij rustig is, zit hij voor het raam, vol verlangen kijkend naar de buitenwereld.
Hij was er hard aan toe om naar buiten te gaan, maar volgens de vele internet sites was het veel te vroeg, moest ik zeker 4 weken wachten, hij woont hier nog maar twee en een halve week. Ik besloot het er toch maar op te wagen, eerst even in de achtertuin waar een schutting omheen staat. Mocht hij de schutting op klimmen dan zou ik hem waarschijnlijk wel kunnen pakken. Het ging goed. Heel voorzichtig verkende hij de achtertuin die het domein is van een viertal buurtkatten. Omdat ik het toch te spannend vond heb ik hem na een kwartiertje toch maar opgepakt en naar binnen gebracht, onder luid protest van meneer uiteraard.
Maandagmiddag deed ik weer een poging, dit keer in de voortuin. Vlak voor een zware regenbui, mocht hij me toch ontglippen dan zou hij met de regen vast en zeker binnen komen. Maar het ging niet regenen en Picolo ging er vandoor. Hoe ik ook probeerde hem te benaderen, hij zorgde er voor steeds een meter of twee voor mij uit te blijven. Al rap was hij aan de andere kant van het weggetje naast mijn huis. Gelukkig zag ik dat hij snel wegkroop in een heg toen een auto langs kwam, duidelijk bang voor het ding. Mooi zo, hij wist dus dat auto’s gevaarlijk waren.
Regelmatig was hij daarna uit het zichtveld verdwenen om dan heel even weer in de tuin te verschijnen. Ik kan je verzekeren dat ik regelmatig buiten liep om te zien of hij binnen wilde komen of vanachter het raam de tuin afzocht in de hoop dat hij daar ergens zou zitten. Uiteindelijk verscheen hij tegen een uur of tien bij de achterdeur. Die had ik op een kiertje staan, maar naar binnen gaan, ho maar. Gelukkig wilde hij wel via het keukenraam naar binnen.
Vandaag heb ik het kattenluikje naar buiten toe open laten staan. Pas laat in de middag had hij dat door en maakt hij er sindsdien driftig gebruik van. Met de meeste buurtkatten heeft hij nu kennis gemaakt, zo ook met deze kleine rode. Ze hebben niet gevochten maar waren uiterst voorzichtig naar elkaar toe.
Picolo zit nu grotendeels buiten, komt zo af en toe even binnen voor een aai en gaat er dan weer snel vandoor. Ik ben blij dat het zo goed is gegaan en dat hij nu wat te ontdekken heeft.
Maya klimt ook graag in mij om op mijn schouders, in mijn nek te gaan liggen (lekker warm), maar neemt een sprongetje als ik aan tafel op een stoel zit en gebruikt daarbij haar nagels gelukkig niet. Ze springt vrij zacht op me, alsof ze uit de lucht komt vallen (dwarrelen). Knap vind ik dat. Piccolo is wel een mooi katje qua kleur, altijd makkelijk te zien, ook in het donker!
Geef een reactie