Gisteren was het drukkend warm. In de verte hoorde ik het gerommel van onweer. Ik zat mij net te bedenken dat ik wel in de auto kon stappen in de hoop wat mooie luchten te kunnen fotograferen, toen het begon te regenen. Te laat dus, al wat restte was het luisteren naar het ruizen van de regen dat in de windstilte loodrecht naar beneden viel. Lang duurde het niet.
Tijd om wat druppels op te snorren in de tuin leek mij. Maar in plaats van druppels vond ik hele kleine slakjes op de zonnehoed. Zo klein, dat ik mijn leesbril op moest zetten om hun kopje te kunnen onderscheiden. En ook zo klein, dat ik het hartje door het slakkenhuis heen kon zien kloppen.
Wonderlijk om te zien hoe deze kleine creaturen een schijnbaar onmogelijke plekken hadden uitgezocht om rond te kruipen.
Geef een reactie