Toen het gistermorgen wat beter weer leek te zijn ben ik er op uit gegaan. Natuurlijk naar mijn favoriete plekje De Dellen. Terwijl ik er heen reed leek het veel belovend: de zon begon zowaar te schijnen en overal hing een lichte nevel. Maar eenmaal bij het bos aangekomen had de zon de strijd met de wolken verloren.
Maar het bleef droog en er hing een heerlijk verstilde sfeer in het bos. Het dikke bladerdek op het bospad was nat en maakte niet het knisperende geluid van vers gevallen blad. De meeste paddestoelen waren verdwenen. Dit exemplaar was niet veel meer maar stond nog fier overeind.
Een andere was nog heel vers en stond bovenop een boomstronkje te pronken.
Op sommige bladeren die ik zag liggen zag ik een afdruk van een kleiner blad dat er waarschijnlijk ooit een tijdje op had gelegen.
Zo tegen het eind van de wandeling kwam ik nog bij een stuk mos waarvan de zaaddoosjes allemaal gehuld waren in druppels. Daar kon ik natuurlijk niet zo aan voorbij lopen.
In een van de druppeltjes lijkt wel een beestje te zitten. Alsof het had geprobeerd te schuilen onder het zaaddoosje maar van de regen in de drup is gekomen.
Geef een antwoord