Vanmorgen was ik vroeg wakker. Gelukkig maar, zo kon ik er mooi even op uit voor wat zonsopgangfoto’s. Maar dat viel tegen, de zon kwam vanmorgen met net zulke pastel kleuren op als zij gisteren onder ging. Maar met een macrolensje bij de hand is dat geen probleem. Dan is er altijd een schijnbaar oneindige wereld om te fotograferen.
Het had licht gevroren en het gras was grotendeels wit. Vreemdgenoeg waren tegelijkertijd overal druppels te zien. En omdat het al weer een tijdje geleden was dat ik mij daar op uitgeleefd had, ben ik er eens flink tegenaan gegaan.
Het waren allemaal hele kleine druppeltjes, wonderlijk om te zien hoeveel er dan nog van de omgeving terug te zien is op de foto. Ik was zo druk bezig met het fotograferen van druppels aan de grassprieten, dat ik bijna de rode zon zou missen.
Eenmaal boven de horizon werd het fotograferen van de druppels wat makkelijker. Ook de kleuren werden wat intenser.
Geef een reactie