Toen ik gisteren van het werk naar huis fietste, ben ik langs de Action gegaan. Een teamlid vertelde over de aanstekervuller. Als alle navulbare aanstekers niet navulbaar blijken te zijn, zou het wel eens aan de vuller liggen, had ik zo bedacht.
Maar naar die winkel gaan is altijd gevaarlijk. Hij ligt vol met onzin die mij soms erg nieuwsgierig maken. Zo ook dit keer. Een namaakrotsje met spotlichtje op zonnecellen voor in de tuin à €2,95. Dat kan toch niets zijn ? Maar wat als het wel wat is ? Dan is het wel weer grappig.
Samen met nog een ander prulletje legde ik mijn spullen op de toonbank en vroeg ik ook om een gasflesje om mijn aanstekers mee te vullen.
Achter de kassa stond een vrouw met een wezenloze blik mijn spullen aan te slaan op de kassa. Ietwat beschaamd om de rommel die ik kocht zei ik dat ik het kocht omdat het gewoon mooi van lelijkheid was. Vermoeid tilde zij haar hoofd op om mij met een lege blik aan te kijken. Ze noemde het eindbedrag maar vergat de navuller. Toen ik haar daar opmerkzaam op maakte slaakte ze een zucht en slofte ze naar de plank achter de kassa waar de flesjes stonden.
Ik kreeg medelijden met haar en sprak haar bemoedigend toe: “Het is weer een lange dag geweest. Nog even volhouden en dan is het sluitingstijd.” Ze slaakte zo mogelijk een nog diepere zucht: “Was dat maar waar, ik ben net begonnen en moet de hele avond nog. Het is koopavond.” Ik kon niet meer zeggen dan “O.” en een gevoel van vermoeidheid bekroop mij.
Eenmaal thuis natuurlijk meteen het lampje uitgepakt. De bedenkers hebben hun best gedaan om het op een echt rotsje te laten lijken. Maar met aan de ene kant een spotlichtje en aan de andere kant een hele grote zonnecel blijft er van die ilusie niet veel over.
Het lampje zelf deed het toen ik hem aanzette en wonderwel heeft het de hele nacht gebrand. Het ledje wat er in zit geeft te weinig licht om iets in de tuin te verlichten vrees ik. Maar eens kijken of het vanacht als nachtlampje kan dienen.
Geef een reactie