Omdat gisteravond werd gesproken over mogelijke mist in de morgen had ik mijn wekker iets vroeger gezet. Met wat moeite ben ik vervolgens vanmorgen mijn bed uitgerold om te kijken of er inderdaad mist te zien was. Helaas, niets te zien. Wat nu ? Eenmaal uit mijn bed stap ik er meestal niet meer in. En ach, het was maar een uurtje vroeger dan ik normaal opsta.
Ik besloot toch maar even op de fiets te stappen. In de stad is het vaak minder mistig dan op het open veld. En ik hoefde niet ver te fietsen om buiten de stad te komen. Mocht dat ook niets zijn dan kon ik zo weer naar huis voor een cappuccino.
Maar ook op het open veld was niets te zien. Dan maar terug naar huis ? Wat doe ik hier eigenlijk in alle vroegte op straat ? Maar nu ik toch op de fiets zat kon ik ook nog wel even door fietsen, je weet maar nooit wat je dan tegen komt.
Zowaar, ik had geluk, een eindje verderop, in een parkje waar ik nog nooit geweest was, hingen nevelbanken tussen de bomen en boven de vijver. Toch niet voor niets op de fiets gestapt.
De zon was nog net niet op en alles had in de koude ochtendlucht een blauwe kleur. Ondanks het weinige licht kon ik het toch niet laten om de rietpluimen met druppels op de foto te zetten.
Niet alleen het riet maar ook het gras had zich met druppels getooid. Sommige hadden waterdruppels, anderen weer ijsdruppels.
Terwijl ik al fotograferend verder wandelde, werd het om mij heen steeds lichter. De wolkenloze lucht gaf geen spectaculaire zonsopgang maar de lage nevel maakte dat weer wat goed.
Terugwandelend naar mijn fiets kom ik weer langs het riet met al zijn druppels. Dit keer is er meer licht en warmere kleuren en ik begin het afstruinen van de rietkraag weer van voren af aan. Nou ja, van achter naar voren eigenlijk.
En toch zie je weer hele andere pluimen en druppels dan op de heenweg. En ook deze laten zich rustig fotograferen.
Terwijl ik mij weer eens over een rietstengel buig hoor ik ineens een zwaar gesnuif achter mij. Een grote hond met een band om zijn snoet besnuffeld mijn broek. Nou heb ik het niet zo op honden en al helemaal niet wanneer een baasje ergens in de verte tevergeefs de hond roept en fluit. Gelukkig had de hond geen kwade uitstraling en sukkelde hij alweer snel naar zijn baasje. Kon ik weer lekker verder gaan fotograferen.
Om half acht was ik zo’n honderd foto’s verder en werd het tijd om naar huis te gaan. Ik trok mijn fiets uit de blubber waarin ik hem geparkeerd had en wilde het fietspad op lopen toen mijn oog op de bloeiende wilgenkatjes viel. Die kun je toch niet ongemoeid laten hangen ?
De camera dus maar weer uit de fietstas gevist en weer vrolijk verder gegaan met fotograferen.
Heerlijk toch ? Die gele pluimpjes.
Ik verbaas mij steeds weer over verschillende dingen tijdens een fototochtje als vanmorgen. Als eerste het feit dat ik steeds weer denk dat er vast niets bijzonders is te fotograferen en dat ik toch steeds weer wat tegenkom. En dan weer dat ik het gevoel heb een schat ontdekt te hebben terwijl op de wegen links en rechts van mij het verkeer voorbij raast. Twee verschillende werelden vlak naast elkaar. De een van stilte en schoonheid, de ander van lawaai en drukte.
Ook dit keer heb ik natuurlijk een slideshow gemaakt. Heel veel plezier met het kijken.
Geef een reactie