Vanmorgen had ik geluk. Er waren druppels, ik had zin en ik had tijd. De dichtstbijzijnde plek voor mij waar ik en druppels en zonlicht heb, is achter het Sophiaziekenhuis. Daar aangekomen bleek het landschap al heel wat veranderingen te hebben ondergaan. Het meertje achter de school is kleiner gemaakt en pal daar achter is een kanaaltje gegraven. Het kanaal is achter het stadion ook doorgetrokken en heeft nu een verbinding met de overijsselse vecht.
Maar vooralsnog lijkt het allemaal nog een slagveld met stalen platen op de grond en overal bergen zand waartussen zich grote graafmachines bewegen.
Ik ben maar de andere kant opgelopen, weg van al het gegraaf. Voor macro-opnames heb je gelukkig niet veel ruimte nodig. In mijn geval alleen maar zonlicht en druppels en van beide was genoeg vanmorgen.
Het blijft mij fascineren om het landschap weerspiegelt te zien in een landschap. In dit geval worden andere grassprieten met druppels weergegeven.
Elke druppel lijk wel weer anders. Hoe hij aan het gras hangt, hoe groot hij is of met z’n hoevelen, zoals dit flatje van druppels. De zelfde spriet als de ochtendfoto alleen heb ik dit keer er voor gezorgd dat er een bult zand op de achtergrond stond.
En dan was er ook nog een paartje te bewonderen. Elk aan hun kant van de grasspriet.
Maar niet alleen het gras had zich met druppels getooid. Ook de pinksterbloemen hadden zich mooi gemaakt. En dat terwijl ze nog niet eens helemaal wakker waren.
Geef een reactie