Wanneer ik foto’s ga maken heb ik altijd het gevoel dat iets mij ‘overkomt’. Soms is het een ontmoeting met een onbekende, soms de ontdekking van een onbekend pad en soms, zoals vanmorgen, het ineens zien van iets onverwachts.
De viooltjes op mijn tuintafel hebben het met dit weer maar moeilijk. Daar komt nog bij dat ik niet een al te trouwe watergever ben, het gebeurd dan ook wel eens dat ze hun kopjes laten hangen. Een scheut water doet dan weer wonderen. Deze ochtend wilde ik zo’n zielig kopje gaan fotograferen.
Ik had mijn camera ingesteld en zocht naar een goede uitsnede toen er ineens geen hangend kopje maar een trots naar voren stekend zaaddoosje in mijn beeld verscheen. Als ik dat kopje niet had willen fotograferen had ik nooit gezien hoe mooi een zaaddoosje kon zijn. Zo klein en toch zo compleet. Vervolgens komt er doodleuk een miniatuurspinnetje langswandelen, een web spinnend langs de uiteinden van de zaaddoos.
Het is maar klein, maar het overkomt je wel.
Geef een reactie