Vandaag zijn Ina, Steph en ondergetekende naar het landgoed de Horte geweest. De laatste keren dat ik er was, was het mij wat tegengevallen, dus veel hoop op mooie foto-onderwerpen had ik niet echt. Maar o, o, wat had ik mij vergist. De wandeling die volgens het bordje maar 75 minuten zou duren kostte ons ruim 4,5 uur. We moeten nodig eens een klacht indienen dat er helemaal niets klopt van die borden. 😉
Zodra we het pad opliepen kwamen we de salomonszegel al tegen. Die bleek later op heel wat plekken te staan.
Overal op het landgoed zijn prachtige beuken te zien. Nu nog getooid in het frisse groen van de lente.
Tussen de bomen door waren steeds de zonovergoten weilanden te zien.
In haar enthousiasme om voor koffie te zorgen had Ina de thermoskan iets te vol gedaan en waren we genoodzaakt om al snel een korte koffiestop in te lassen. Steph en ik zijn de beroerdsten niet en offerden ons wel weer op (het leed verzachtend met een plakje cake 😉 )
De wandeling voerde ons langs een bijna verborgen tuin. Via een klein bruggetje kwamen we in een goedverzorgde tuin. Overal waren al jonge vruchten te zien: appels, peren en kersen. In het najaar moet ik toch eens terug gaan om te zien of er weer zo veel vlinders zijn die zich te goed doen aan het gistend fruit.
Hier en daar was er een roos te bekennen, onder de bomen stonden lelietjes van dalen en bij de zonnewijzer stonden pollen irissen. Mischien baardiirissen die hun naam te danken hebben aan het baardje in hun bloem ?
In de tuin staat ook een kleine druivenkas. De struiken waren alweer uitgebloeid en overal hingen kleine jonge druiven. In een hoek van de kas lagen een paar lege flessen. Alsof iemand uit dank voor het steeds maar weer schenken van de grondstof een glas heeft geheven op de gulle gever.
Ik moet zeggen, het geduld van Ina is bewonderenswaardig. Terwijl Steph en ik maar bleven fotograferen en zelfs weer terugliepen om iets nog even over te doen, bleef zij rustig op ons wachten. (natuurlijk had zij ondertussen ook uit kunnen kijken naar een laagzittende meikever….) Ik was geloof ik iets te snel met het maken van de foto. Het zwarte vlekje onder mijn wijsvinger is Steph.
De afgelopen dagen heb ik heel wat gemopperd op het licht, maar vandaag zat het mee en streek het liefdevol over de uitlopers van een den.
Een bloem van de meidoorn wist ook wel raad met het zonlicht.
Na ons een hele tijd vermaakt te hebben in de tuin zijn we de route verder gevolgd. Snel ging het niet want ook hier kwamen we weer heel wat interesante beestjes tegen. Neem nou dit rare geval. Je vraagt je af hoe hij kan vliegen met zulke lange voelsprieten.
En toen kwamen we bij een uitkijkpunt waar het wemelde van de mooie rupsen en libelles. Ina bleef maar aanwijzen en wij maar fotograferen. Iemand enig idee van welke vlinder dit een rups is ?
En oja, er was ook een groene spin met een flinke maaltijd.
En als we dan toch bezig zijn: iemand nog een suggestie voor deze rups ?
Steph was gelukkig zo vriendelijk om even te blijven zitten zodat ik haar zwarte kleding mooi als achtergrond kon gebruiken voor deze foto.
En of de duvel er mee speelt: ook hier verscheen er even een vreemd heerschap voor mijn lens. Monter was hij met zijn schepje op weg, maar waar naar toe eigenlijk ?
Ondanks de droogte van de laatste tijd stonden de bomen er fris bij vond ik. De enige schade die er was te zien was van insecten.
Eindelijk kwam het einde van de wandeling in zicht. Nog een plakje cake en daarna op naar huis om met de foto’s aan de slag te gaan.
Ik had net even gekeken en gezien dat ik 198 foto’s had gemaakt toen we ineens een raar geel beest zagen. Het was zo vriendelijk om niet ver weg te gaan zitten en ook nog even stil te staan.
Als ina het goed heeft opgezocht is het een jonge platbuik. Nog nooit eerder gezien.
Als je het aandurft kun je alle foto’s weer bekijken in een diashow. Veel plezier !
Geef een reactie