Wat was het lang geleden dat ik met mijn autootje over de snelweg richting de Dellen zoefde. Heerlijk om weer zo op pad te kunnen zijn. De weersomstandigheden waren niet ideaal, maar ach, zo zag ik het bos ook weer eens op een andere manier.
Her en daar op de parkeerplaats stond vingerhoedskruid. Een prachtige bloem en vooral in het bos vind ik ze altijd wat sprookjesachtigs krijgen.
Een klein kevertje lag op zijn rug te spartelen en kon maar niet meer overeind komen. Ik heb hem met behulp van een grasprietje op een blad gezet, maar zelfs daar kreeg hij het voor elkaar om op zijn rug te belanden. Gelukkig kon hij zich daar wel omdraaien en even later wandelde hij weg.
Het was goed nat in het bos, door de warmte was het wel aan het dampen wat een prachtige sfeer gaf aan het geheel.
In het weilandje in het bos vlogen bij elke stap die ik nam kleine beestjes op. Op het eerste gezicht dacht ik dat het sprinkhanen waren maar eenmaal op mijn knieën bleken het een ander soort beestjes te zijn. Met hun prachtige blauwe en groene kleuren deden ze excotisch aan.
En ook hier weer was langs de rand van het veld overal het roze en wit van het vingerhoedskruid te zien.
En zoals elk jaar had ik er ook nu weer niet aan gedacht: de bosbessen zijn klaar. Als ik binnenkort nog eens ga moet ik toch eens een zakje meebrengen zodat ik wat mee naar huis kan nemen.
Tegen de tijd dat ik bij het everzwijnenvennetje kwam waren mijn schoenen en broekspijpen al door en door nat. Ik hoefde mij in het hoge natte gras rondom het vennetje dus niet meer in te houden. Ik kon mij vol op mijn knieën laten vallen om een paar van de talloze waterjuffers te fotograferen.
Op het water spartelde een blauw insectje. Voor hem was er geen redding meer, door zijn gespartel hadden de roofzuchtige schaatsenrijders hem zo gevonden.
Hier en daar hing er in het biesgras nog een lege nimf. Wat zijn ze ongelooflijk groot in vergelijking met die van de waterjuffers.
En laat ik nu eens het geluk hebben dat achter zo’n lege huls nog een jonge platbuik verscholen ging !
Het begon nu echt donker te worden, door de bomen kon ik het niet zien maar ik vermoedde dat er een aardige regenbui aan zat te komen. Tijd om naar huis te gaan. Maar eerst nog snel een foto van de bijna bloeiende zonnedauw.
En met de zonnedauw maakte ik zowaar mijn 2000ste foto met de EOS. Jullie moeten het echter doen met nr 2001 daar de andere niet scherp genoeg was.
Geef een reactie