Wanneer ik een CD in mijn autoradio heb zitten, blijft die er meestal tijden in zitten. Keer op keer hoor ik de muziek tot ik er een keertje flauw van ben en ik eindelijk op zoek ga naar een andere CD. Nou zit ik niet zo vaak in de auto, dus het kan heel lang duren voor ik het zat ben. Als ik het al zat ben moet ik er aan denken voor ik de auto in stap, en ook daar kan weer een tijdje over heen gaan.
Tegenwoordig heb ik een cd met licht klassieke muziek zoals dat heet. En ik vind het echt genieten. Tuurlijk, de muziek zelf is mooi, maar het is ook net alsof de muziek de achtergrondmuziek van een film wordt. De man die rustig zijn stoep staat schoon te spuiten met een hogedrukspuit, lijkt dit te doen op de maat van Vivaldi’s vier jaargetijden. De man die bordjes in de grond steekt lijkt te dansen op de Cancan. En de bloemiste die haar bloemen buiten de winkel herschikt weet blijkbaar dat ik de negende symphonie van Beethoven op heb staan. Zelfs de auto’s om mij heen lijken hun bochtjes te draaien op de muziek die ik hoor.
En oja, mocht je je nog afvragen wat ik op de foto heb gezet: het is een CD, een druppel water en een halogeen lampje wat de boel mooi oplicht.
Geef een antwoord