Gisteren was het een onwezelijke dag. Zo ben je weken samen met je manager met diverse projecten aan het stoeien geweest, gaat hij woensdag met het resultaat goed gemutst naar huis om met de resultaten de volgende dag zijn beoordelingsgesprek tegemoet te gaan, en zo hoor je de volgende ochtend dat hij die avond aan een hartaanval is overleden. Zevenveertig jaar oud.
door
Jee, dat is inderdaad onwezenlijk zeg; ineens is ‘ie er niet meer, gewoon ‘weg’..
Zo jong nog..
Verdrietig voor zijn nabestaanden, maar ook voor jullie als collega’s.
sterkte !
goh Marmein, en ongeveer net zo oud als jij en ik( ik ben 47)
daar krijg je kippenvel van . en wat symbolisch die roos, sterkte
Op zo’n moment staat de wereld even stil. Het is inderdaad iedere keer weer onwezenlijk om op zo’n manier met onze sterfelijkheid te worden geconfronteerd. Sterkte!
Sterkte, het zal niet makkelijk zijn naar het werkt te gaan nu!
Ongelofelijk………dat moet een dreun zijn, ook voor jou. Accepteer de leegte…….en sterkte.
Wat een schrik Marmein. Ik leef met jullie mee…. je krijgt er kippevel van.
Sterkte.
Zulke dingen zijn altijd moeilijk.Heel veel sterkte.
Geez 🙁
Wat kan ik er meer op zeggen dan dat ik je veel sterkte wens.
En dat word je je er ineens weer heel
erg bewust van dat het leven eindig is,
zomaar …………………………..
Helaas in mijn ogen weer een bewijs van mijn stelling dat wij met z’n allen onszelf en onze omgeving te veel opjutten. We moeten te veel, te vaak, te snel en nog een heleboel te… , en dit alles moet ook nog allemaal met minder mensen in een kortere tijd.
Dit is echt veel te jong, maar een goed voorbeeld van een steeds meer voorkoment probleem, samen met burn-out en andere stress gerelateerde dingen. Jammer en onnodig.
We kunnen alleen maar meeleven en denken aan de nabestaande en naaste collega’s, en proberen te voorkomen dat wij een ander opjutten.
Gecondoleerd.
Geef een reactie