Zoals ik vanmorgen al schreef ben ik zo uit mijn bed gerolt en op de fiets gesprongen. De zon stond echter nog erg laag en kwam nog niet boven de bomen uit. Omdat ik toch wat rijp met zon er op wou fotograferen fietste ik verder dan eigenlijk de bedoeling was. Met elke bocht die ik nam kwam ik weer voor een paar bomen te staan waar de zon zich achter verschool.
Door zijn fel oranje kleur viel deze trilzwam mij toch op in de schaduwen. Ondanks zijn oranje kleur heet hij geloof ik toch de gele trilzwam.
Ik fietste verder en verder en voelde de kou als naaldjes in mijn huid prikken. En dat terwijl het nog maar 4 graden onder nul was. Ik ben niet veel gewend bedacht ik mij vanmorgen. Ik fietste voor het Sophiaziekenhuis langs, langs de landingsplaats van de helicopter richting de weilanden verderop. Daar had ik in het voorjaar nog de opgaande zon gefotografeerd, dat zou nu dan toch ook wel lukken ? Maar de zon bleek toch weer wat bomen te hebben gevonden om zich achter te verschuilen.
Uiteindelijk kwam ik aan de achterkant van de Wythmenerplas uit. Een groot recreatiegebied aan de rand van de stad. In het kort gemaaide gras stonden talloze madeliefjes, allemaal met kleine ijskristalletjes op de bladeren.
Ook de eikeltjes, een tijd geleden al opengepikt door de vogels, hadden randjes van kristallen.
Hier en daar waren zelfs nog kleine paddestoelen te zien in het gras, allemaal met prachtige witte randjes.
Toen ik weer op mijn voeten stond zag ik overal in het witte gras donkere plekken waar mijn knieën hadden gelegen. Alsof er een dolle hond over het veld heen en weer had gerend, zo willekeurig was het patroon.
Geef een reactie