Het was vanmorgen in het begin wat frisjes, maar het was gewoon prachtig. Ik begon vanmorgen bij de vistrap. Op die plek is een verval in de Overijsselse Vecht van een meter of anderhalf. Aan de ene kant van de rivier hebben ze daarom een vistrap gemaakt zodat de vissen voor het kuitschieten stroomopwaarts kunnen zwemmen, en aan de andere kant is een sluis zodat boten er langs kunnen. Hierdoor is er een landtong ontstaan die een eind de rivier in steekt en waarvanaf je een mooi uitzicht op de zonsopgang hebt.
De zonsopgang was echter minder spectaculair dan ik had gehoopt en ik ben verder gereden. Mijn doel was Vilsteren. Op google-maps had ik gezien dat daar een stuk bos langs de Vecht liep en waar een eind verderop een zijrivier met een flinke stroming in de Vecht uitmonde. De rit ging via Dalfsen waar ik bovenstaande foto maakte.
Overal hing een hele lichte nevel, pas met de zon er op kon je de nevel goed zien. Het ochtendzonnetje geeft het dan ook net nog even wat extra sfeer. En wanneer er nevel is, zijn er ook vaak druppels te bewonderen. En nu het dan ook nog eens bijna windstil is, moet je toch wel even door de knieën, nietwaar ?
Na Dalfsen ging ik verder richting Vilsteren, een dorpje met prachtige huizen en tussen de bossen. Op goed geluk parkeerde ik mijn auto bij de tennisbaan en ben daarna verder gaan lopen richting de rivier. Volgens een bordje bevond ik mij op Landgoed Vilsteren en was het vrij wandelen op wegen en paden. De zon was al een stuk hoger geklommen. De nevelen waren grotendeels verdwenen en overal hingen druppels te schitteren. Samen met de groen-bruine kleur van de varens was dat een prachtig gezicht.
Na een tijdje kwam ik bij het weiland waar de Overijsselse Vecht doorheen liep. Helaas was het een beschermd natuurgebied en was het verboden toegang. Naast het pad lag een vennetje, iets wat ik niet verwacht had en wat dus een aangename verrassing was. Doordat het zo beschut lag, lag het water er spiegelglad bij. Met de berken op de oever was dat een prachtig gezicht.
Aan de andere kant van het meertje lagen boomstammen die van hun schors waren ontdaan. Ze moesten er al geruime tijd liggen zo te zien. Het vocht had het hout glad gemaakt en deed mij denken aan foto’s van stromend water met een lange sluitertijd.
Ik begon weer trek te krijgen en de geheugenkaart van mijn camera was nagenoeg vol, tijd dus om naar huis te gaan. Ik besloot om via Ommen naar huis te rijden, nog maar net op weg passeerde ik het riviertje de Regge. Een bordje langs de weg gaf aan dat je daar vrij kon wandelen. Nou kun je in Overijssel maar zelden vlak langs een rivier wandelen, dus moest ik even gaan kijken hoe die plek er uit zag.
Veelbelovend, vond ik, daar moet ik zeker nog eens naar toe. Zowiezo is het een wandeling die ik zeker in de herfst nog eens over zou willen doen, wanneer de berken hun prachtige gele bladeren dragen.
Ook dit keer kon ik mij niet helemaal inhouden en heb er driftig op los gefotografeerd. Alle 31 foto’s zijn te bekijken in het fotoalbum Vilsteren.
Geef een reactie