Mos

Vanmorgen begon de dag weer met prachtig weer. En nadat ik mij gisteren verwonderde over de mossen, besloot ik er vandaag nog eens op uit te gaan om te kijken hoe het stond met de mossen in de Dellen.

Het was al wat later op de zaterdagochtend, normaal een tijd waarop ik net het bos uit zou komen vanwege de drukte. En druk was het. Op de parkeerplaatsen die ik passeerde stonden diverse auto’s. Onder de boom langs de weg waar ik normaal parkeer stond niemand en eenmaal op het bospad had ik het gevoel dat ik alleen was in het bos.

Niet ver van het pad brak een takje. Zouden het herten of reeën zijn ? Maar ach, dat denk ik zo vaak, en ik buig mij weer over de boomstam die er al jaren ligt en waar ik al jaren foto’s van het mos dat er op ligt maak.

Dit keer zoek ik naar de mosjes met een sporendoosje aan het eind van hun stengeltjes maar ik zie ze niet. Totdat ik nog eens goed kijk en besef dat ze er wel zijn maar heel erg dun en klein zijn. De stengeltjes amper dikker dan een mensenhaar.

Ik sta weer op om verder te gaan en kijk recht in de ogen van een hert dat op nog geen 3 meter van mij af staat. Achter haar zie ik nog twee koppen, alle drie kijken ze mij verschrikt aan. Langzaam breng ik de camera naar mijn gezicht, maar de kleine beweging maakt ze aan het schrikken en ze gaan er met zijn allen vandoor. Pas dan zie ik dat het wel een stuk of negen zijn. Ik houd mijn hart vast….. ze rennen richting de weg waar ik net een auto aan hoor komen. Maar de auto rijdt voorbij zonder piepende remmen. Een tel later steken ze een meter of 15 verderop het bospad over. Ik probeer nog een foto te maken, maar de camera staat in de verkeerde stand, de bomen staan er mooi scherp op, de herten helaas niet.

Ik zigzag verder over het bospad, van boomstronk naar boomstronk en maak foto’s van het mos.

Wanneer ik even later weer terug loop naar de auto besef ik mij ineens dat ik nu wat de wind betreft gunstig loop. Het bosperceel waar de herten naar toe waren gegaan lag nu tegen de wind in. Tijdens het lopen blijf ik dan ook tussen de bomen door kijken in de hoop de herten nogmaals te zien. De kans is natuurlijk nihil, maar ja, je weet maar nooit.

Ineens zie ik wat bewegen tussen de bomen, het zou toch niet….. Maar nee, het zijn geen herten. Tot mijn verbazing zijn het een stuk of 6 everzwijnen die keurig achter elkaar aan lopen. Even verdwijnen ze in wat struiken en dan wandelen ze weer parallel aan het bospad. Met mijn macrolens maak ik op goed geluk een foto.

Ze hebben mij totaal niet in de gaten en via wat jonge dennen komen ze steeds dichterbij. Ze willen vlak voor mij het bospad over steken, recht op mij af. Van zo dichtbij zien ze er toch wel heel woest uit. Zal ik er maar op gokken dat ze niets doen als ik stil blijf staan ? Dat kan dan wel eens een hele mooie foto worden als ze zo recht op mij af komen…. Maar ook dit keer maak ik de dieren aan het schrikken door de camera omhoog te brengen. Mischien maar goed ook….