Bijvoetpad

Afgelopen zondag ben ik met Ina wezen wandelen bij Borger We liepen daar het Bijvoetpad, een wandeling door een open landschap. We zijn gestart bij het Hunebedcentrum. Er vlak voor ligt een groot hunebed, groter dan de meesten die ik gezien had. De ingang stenen waren bij deze duidelijk te zien (niet op de foto)

Op het terrein van het centrum stond ook een lemen hut, het type woning waar de hunebedbouwers in woonden.

Langs de route zagen we een verlaten stuk volkstuin. Hier en daar stond een oude verdroogde zonnebloem, de zaden al langgeleden opgepeuzeld door de vogels. De muizen zijn er ook aan hun trekken gekomen. Het veld lag bezaaid met legge kalabassen. Elk met een of meerdere gaten waar de muizen naar binnen zijn gegaan om zich te goed te doen.

De wandelroute liep via wegen en over zandpaden tussen weilanden door. Opvallend vond ik de lapjes grond waarop kleine bospercelen stonden. Geen productiebossen stijve rechte bomen maar verwilderde stukken grond met prachtige kromme bomen. Doordat er overal van de stukjes bos te zien waren, kreeg je het gevoel tussen coulissen door te lopen. Overal zag je doorkijkjes

Heel onverwacht kwamen we nog een hunebed tegen die niet op de kaart stond. Toen ik op de grond ging liggen om deze te fotograferen werd dat geloof ik wel wat vreemd gevonden door toevallige voorbijgangers.

Het weer was grauw en grijs, en afhankelijk van waar de wind kwam zo af en toe ook nog best koud. Heel anders dan voorspeld was dus. Juist door de egaal grijze lucht leken de kruinen van de bomen vaak wel van kant gemaakt.

Na een tijdje kwamen we weer bij een hunebed. Ik vond de combinatie van de boom met het hunebed mooi, en ik begon al van ver een foto te maken.

Maar eenmaal om de boom heen gelopen zag ik pas hoe bijzonder deze combinatie was.

Zo hier en daar waren de voorbodes van de lente te zien. Sneeuwklokjes, crocussen, narcissen en ook wilgenkatjes.

De bomen in het veld en langs de randen van de wegen bleven mij opvallen. Als ik ze zo zie kan ik mij altijd weer moeilijk voorstellen hoe ze er straks weer bij zal staan wanneer ze vol in het blad staan, en hoe ze dan het aanzicht van het landschap weer veranderen.

Aan het eind van de wandelin, toen we weer wat dichter bij de huizen kwamen, waren er weer meer bloemen te zien. En Ina, ik heb het even opgezocht: het is toch een kornoelje.

Ook de paarse dovenetel stond in bloei. Ik weet alleen niet of het nog steeds of alweer is.

De gps hadden we niet nodig omdat de hele route aangegeven werd. Wel konden we hem gebruiken om te zien hoe lang we hadden gelopen en hoe lang we hadden stil gestaan na het aanzetten van het apparaat. Helaas hebben de batterijen het niet helemaal gehaald, we hebben dus iets langer gelopen (en stil gestaan) dan op deze foto. De afstand die je ziet is in mijlen.

Wil je alle foto’s zien dan kan dat in het fotoalbumÂ