Vanmorgen bedacht ik mij dat ik wel eens naar de paardenbloem kon lopen die ik een tijdje geleden in bloei zag staan. Op de plek aangekomen bleek het toch langer geleden dan ik dacht, de paardenbloem was helemaal uitgebloeid, de grijze pluisjes waren in de maak.
Teruglopend naar de ingang van een braakliggend terrein liep ik tegen de zon in. Heerlijk vind ik dat altijd. Niet zozeer vanwege de zon op je gezicht maar omdat je juist dan de meest mooie dingen ziet door het tegenlicht. Zo had ik op de heenweg dit chinees lantaarntje helemaal niet gezien. Nu er zonnestralen doorheen vielen kon ik de zaaddoosjes niet meer over het hoofd zien.
Geef een reactie