Gistermorgen ben ik aan de wandel gegaan. Eigenlijk had ik wat klusjes moeten opknappen, maar ach, het zag er zo uitnodigend uit buiten….
Ik was eigenlijk opweg naar Vilsteren om daar eens rond te gaan neuzen, maar halfverwege passeerde ik landgoed de Horte en op dat moment was het licht zo mooi dat ik daar maar ben uitgestapt.
Het was prachtig druppelweer na een beetje regen de avond er voor en de dauw deze morgen. Overal waren jonge uitlopers te zien, zo ook verschillende soorten riet met elk hun manier van druppels vasthouden.
Toen ik over een bruggetje liep gleed mijn blik over het water. Ik was het bruggetje al weer over toen ik ineens besefte aan het begin een jonge snoek te hebben gezien. Ik liep weer terug en ja hoor, daar lag hij. Zou hij dood zijn ? Zou ik hem op de foto kunnen zetten ? Maar toen ik mijn camera hief sloeg hij met zijn staart en schoot naar dieper water.
Overal waar ik keek zag ik uitlopers. Op de grond, aan de takken, in het water… En overal waren spinnen alweer druk bezig hen draden te spannen.
Bij het landgoed hoort een goed onderhouden tuin met fruitbomen, bloemen en een oude kas. De perenbomen stonden op het punt van bloeien en de rozen hadden alweer prachtige rode jonge bladeren.
Op de voet van de zonnewijzer groeiden mosjes. En tja, als je ze dan op een presenteerblaadje krijgt aangeleverd moet je daar even van profiteren natuurlijk.
Langs het pad richting het bos waren witte kussens van bosannemonen te bewonderen.
De braam had aan zijn lange uitlopers weer krachte jonge scheuten. Sommige bladeren waren al wat groter, het lage ochtendlicht speelde prachtig met de nerven.
Het pad met aan weerzijden hoge bomen liep tussen weilanden door. Toen ik rechtsaf ging en links van mij een open veld had zag ik daar 7 reeën lopen. Ze hadden mij wel gezien maar waren niet bang. Stilletjes ben ik even op een bankje gaan zitten om te kunnen genieten van dit uitzicht. Een foto maken had weinig zin zonder telelens. De reeën zouden niet meer dan stipjes zijn. Maar ik kon het ook niet laten en bracht de camera naar mijn gezicht. Dat was net te veel voor de dieren en met grote sprongen verdwenen ze naar het bos aan de andere kant van het veld.
Aan het eind van het pad kwam ik bij een uitkijkpunt. In de verte waren zwanen te zien. Rondom de uitkijkplek stikte het vorig jaar van de waterjuffers en de rupsen. Nu was alles nog in rust. Alleen de meidoorn liet zien dat het lente was.
Het werd tijd om terug te gaan. Weer kwam ik langs het veld, maar de reeën lieten zich niet meer zien. Dat ik hier op een landgoed liep en niet in een bos was goed te zien aan de rechte lanen met hoge bomen.
Alle foto’s van deze wandeling kun je bekijken in hun eigen album
Een tijdje geleden heb ik een Phototrackr gekocht. Een apparaatje waarmee je de geografische positie van de foto kunt toevoegen aan de exif-gegevens. Ik had wat opstart problemen (je moet zo’n ding niet aanzetten wanneer je van huis gaat bijvoorbeeld. En zorgen dat er een goede batterij in zit, en dat je je camera optijd op zomertijd zet), maar gistermorgen ging het helemaal goed.
Hieronder zie je de wandeling zoals ik hem gelopen heb met enkele van de foto’s die ik daar gemaakt heb.
Geef een reactie