Gisteravond ben ik met Ank even op pad geweest om de zonsondergang te fotograferen bij de Vreugderijkerwaard. Het lijkt er op dat ik in een aardig sportieve wijk kom te wonen straks. Tal van joggers en fietsers kwamen voorbij.
Even leek het of er een botsing zou komen, maar het tegenlicht haalde alleen maar een grapje uit.
Vlak voor de zonsondergang verdween de zon achter een dik wolkendenk, een vlammend rode zonsondergang zat er dus niet in. Maar ook deze zonsondergang had zijn charme.
Dit keer zijn wij niet naar de vogelhut gelopen maar richting een kleine dam waar we langs het water konden lopen. In het vervagende licht zagen we overal om ons heen bloemen: kamille, munt, kattenstaart, vergeetmijnietjes. Ik moet er zeker nog eens heen bij dag licht. Maar nu was het genieten van het kalme water en geluiden van de vele watervogels
Eenmaal bij het water hoorden en zagen we talloze vissen. De kleintjes sprongen op uit het water, de groteren draaiden zich loom op hun zij en staken een borstvin uit het water. Net kleine zeiltjes op een grote zee.
Het werd donkerder, ongezien zakte de zon verder achter de horizon.
En toen was de batterij van mijn camera leeg. Mijn reserve batterij bleek ook leeg en al wat mij reste was de omgeving in mij opnemen. Ook niet slecht natuurlijk.
In het gebied waar wij fotografeerden, liepen ook paarden rond. Zelf ben ik wat bang voor paarden en zeker voor deze half wilde paarden. Toen ze dan ook onze kant opkwamen over de dam, leek het mij wijs om maar weer richting de dijk te gaan. Maar de paarden liepen aardig snel en stonden net boven aan het pad dat naar de oever liep waar ik stond toen ik onder dat pad aankwam.
Het voorste paard keek mij aan en ik zag nog maar 1 uitweg: via de basaltkeien omhoog klimmen. Ik hoopte maar dat de paarden niet over die keien konden lopen.
Ank liep een eindje achter mij. Zij was niet bang voor paarden en wou ze eigenlijk wel aaien, en zeker even fotograferen. Maar een tam paard bleek toch wel heel iets anders dan deze paarden. Een van de paarden liep met een stevige tred recht op haar af met een air alsof hij wou zeggen: wat doe je hier ? Dit is mijn terrein !
En dus leek het Ank ook wijzer om richting de dijk te gaan. Net toen ze via de keien naar boven wou gaan gingen enkele van de paarden boven aan de keien staan waardoor ze geen kant meer op kon. Achter haar hoorde ze het geroffel van paardenhoeven, zonder te weten of het dier op haar af kwam of niet. Gelukkig rende deze de groene vlakte op. Uiteindelijk sjokten alle paarden naar het pad naar beneden en kon Ank via de wiebelige keien omhoog klimmen.
Waarschijnlijk waren de paarden lang niet zo gevaarlijk als ze op dat moment op ons waren overgekomen. En een ieder die ons zou hebben gezien zou vast in een deuk hebben gelegen om die stadse dames.Maar voor ons was het een heel avontuur op dat avonduur.
Geef een antwoord