Afgelopen zondag was ik met Neefje6 in de Dellen. Hij met een vergrootglas en ik met mijn camera. Hij bleek een goede sporen kenner en tekende voor mij de sporen van een das, een hert en een everzwijn in het zand. Dan wist ik waar ik op moest letten. Van de keutels waren de vorige eigenaren wat moeilijker te benoemen.
Overal in het bos waren natuurlijk weer paddestoelen te bewonderen, zoals deze kleintjes op een dennenappel. Daar moet ik zeker binnenkort nog eens naar toe om eens rustig te fotograferen.
We waren alweer bijna bij de auto toen een klein muisje voor mijn voeten wegschoot. Ik keek hem nog even na toen hij zich tussen de takken op de grond verschool. Neefje6 vond toekijken niet genoeg en ging er met mijn camera achteraan. In eerste instantie ging het diertje wat dieper het bos in maar toen Neefje6 volgde liep het toch weer terug naar het bospad. En tot mijn grote verbazing bleef het daar rustig zitten.
In eerste instantie hielden wij wat afstand, twee reuzen die vol verwondering keken naar een klein bosmuisje van amper 4cm.
Om de beurt hielden we even de camera vast om een paar foto’s te kunnen maken. Neefje6 vond het vooral leuk omdat zijn moeder panisch wordt wanneer ze een muis ziet. Die zou een foto vast wel waarderen.
Na een tijdje hoorden we geschreeuw in de verte: er kwamen fietsers aan Bezorgd zagen we hoe ze over het pad aan kwamen denderend aan kwamen racen, ondertussen naar elkaar roepend dat er iemand op het pad liep. Maar het kleine muisje zagen ze natuurlijk niet en dus joegen we me spijt in ons hart het diertje de heidestruiken langs het pad in. Dan zouden wij geen foto’s meer kunnen maken maar zou het tenminste niet doodgereden worden.
Tot onze verbazing stond het diertje bij de eerste de beste bloemknopjes stil en begon het weer te knabbelen alsof er daarnet niets gebeurd was.
Wij weer op de knieën om foto’s te maken natuurlijk. Het hele kaartje vol. En nog steeds stoorde het muisje zich helemaal niet aan ons. Het kwam zelfs even aan de lens snuffelen !
Gelukkig had ik nog een tweede kaartje bij me en konden we nog verder fotograferen toen hij de heidestruik in ging klimmen.
Uiteindelijk liep hij verder het bos in waar het een stuk donkerder was. Terwijl we verder liepen naar de auto vertelde ik Neefje6 dat het wel heel bijzonder was wat wij hadden gezien. En dat we zo iets mischien nooit meer zouden zien. Ik was nog niet uitgesproken toen een tweede muisje, net zo klein als de eerste, voor onze voeten rustig het bospad overstak. Maar ja, we hadden al zo veel foto’s…….
Geef een reactie