[exif=”wp-content/photos/vieze_zon.jpg”]
Toen ik hier net kwam wonen was mijn tuin het terrein van de buurkat. Via een opening naast de tuindeur kon hij makkelijk de tuin in wandelen om vervolgens een zonnig plekje uit te zoeken. Om dat een beetje minder makkelijk te maken had ik een betonnen zonnetje voor het gat geplaatst.
Nu de herfst en de winter er mee hebben gespeeld, is het zonnetje vies van het opspattende regenwater en zand en zijn de uitgestoken handen gevuld met half verteerde bladeren. Elke keer wanneer ik met de fiets thuis kom en de tuindeur achter mij sluit, zie ik het zonnetje. Het valt mij dan steeds op dat het net lijkt of hij een hap van de aarde neemt. Dat kon ik wel eens op de foto zetten.
De foto heb ik echter vanuit een heel andere hoek genomen, daardoor lijkt het nu meer alsof hij mij wat van de aarde aanbied.
Geef een reactie