Bezoek

[exif=”wp-content/photos/zwaan.jpg”]

Ik was vanmorgen met de buitenkraan bezig (hij zit weer recht Margo, ik heb gewoon het hele geval een kwartslag gedraaid) toen ik even richting het water keek. Het stukje open water is zo’n honderd meter van mijn huis, vanaf de zijkant van het huis kan ik het prima zien. Op het water dreef een zwaan. Prachtig zoals hij (of is het een zij) statig rondzwom. Op een gegeven ogenblik draaide hij zijn lichaam richting mij. De vleugels galant omhoog gebogen en de kop fier omhoog. Ik zou maar wat graag daar een foto van willen maken, precies zoals hij nu recht op mij af zwom.

Ik bleef kijken en kreeg ineens het gevoel dat de zwaan naar mij keek. Hij zwom mijn kant op en klom aan de kant. Mij nog steeds aankijkend kwam hij over het gras naar mij toe gewacheld. Ik schoot naar binnen om de camera te pakken en weer naar buiten om snel over het tuinhekje heen te klimmen.

De zwaan kwam nog steeds mijn kant op en ik begon, zittend op mijn hurken, foto’s te maken. Maar op een gegeven ogenblik was de zwaan zo dicht bij dat ik hem zelfs met de groothoek niet meer beeldvullend kon krijgen. En als je dan de camera voor je neus weghaald is zo’n zwaan van zo dichtbij wel heel erg groot.

Ik stapte maar weer over het tuinhekje. Al ging er geen dreiging van de vogel uit, het leek mij toch verstandiger. Ik heb nog even een broodje uit de keuken gevist om aan de zwaan te geven, daar was het hem vast om te doen geweest.