Gisteravond moest ik even een uurtje weg voor zangles. Toen ik terug kwam zat Xarak verfromfraaid uit. Zijn vacht zag er rommelig uit en her der staken er plukken haar uit. Hij zat in elkaar gedoken, zijn kop diep weggetrokken tussen zijn schouders.
Op mijn vraag of hij misschien gevochten had kreeg ik een diep gegrom te horen. Elke vraag die ik daarop stelde werd steevast met een zielig, bijna klagerige grom beantwoord. Dat betekende niet veel goeds. En toen hij naar mij toe wilde komen voor een knuffel bleek hij niet op zijn rechter voorpoot te kunnen staan.
Met grote voorzichtigheid zocht hij een manier om zijn pootje zo neer te zetten dat hij toch kon lopen. Het duurde even maar eindelijk lukte het hem om al hinkent naar mij toe te komen. Toen hij al kreunend van de houten bank af sprong ging het mij door merg en been. De rest van de avond heeft hij bij mij op schoot gelegen terwijl ik maar twijfelde over wat te doen.
Naar de dierenarts? Mischien had hij niet gevochten met een kat maar was hij gegrepen door een hond en was zijn voorpoot gebroken? Of was hij toch aan het vechten geweest en had hij een wondje onder zijn poot van een nagel? Zou een bezoek aan de dierenarts niet te veel stres opleveren?
Uiteindelijk heb ik het voor de nacht maar even aangezien. Vanmorgen was Xarak al weer een stuk beter. Toen ik niet snel genoeg het blik voer opende stond hij zelfs al op zijn achterpoten tegen het aanrecht aan te miauwen. Hij loopt nog een beetje mank en doet alles nog wat langzaam, maar verder lijkt alles weer normaal. Gelukkig maar.
En nu weer wat opgeknapt is en er wat beter uit ziet, smeerde ik vanmiddag hem verf op zijn kop. Meneer staat er weer mooi op.
Geef een reactie