Een heidewandeling

Het was vanmorgen heerlijk koel en vochtig toen ik naar de schaapskooi bij Heerde ging. Het was er nog stil. Een eenzame racefietser hield een kleine pauze bij de parkeerplaats en rekte zich uit. Boven de paarse heide hingen wat dunne slierten nevel. Heel even maar, al snel losten ze op door de warmte van de zon.

Gelukkig had de zon wat meer moeite met de druppels wat mij de tijd gaf om ze te fotograferen. Zo in de ochtend is niet alleen het licht mooi, maar is het ook nog windstil, een must voor wie macrofoto’s wil gaan maken. Zeker deze dunne grassprieten die met elk zuchtje wind mee deinen.

Hier en daar in het gras hangen kleine motjes. Zwaar van de druppels moeten ze wachten tot de zon haar werk heeft gedaan.

De vlieg en de zweefvlieg hebben geluk. Met veel minder druppels op hun lijf zullen zij eerder klaar zijn voor hun ochtendvlucht.

Ook de heidebloemen zijn bedekt met talloze druppels, net als het spinnenrag dat overal om de bloemen heen is gewikkeld.

In eerste instantie dacht ik dat ik een schimmelige hondendrol te zien, maar toen ik er nog eentje zag ben ik er met mijn neus eens bovenop gaan zitten: het bleken grote, harige rupsen te zijn die van de heideplanten aten.

Ondertussen is het drukker geworden op de heide. Overal rennen en lopen mensen rond. Ze praten, lachen en schreeuwen luid naar elkaar. Nu de wind ook begint aan te trekken wordt het voor mij tijd om naar huis te gaan. Nou ja, onderweg nog even kijken bij het zwijnenvennetje. Dat ligt beschut tussen hoge bomen. Het duurt dus nog even voor daar de zon de druppels raakt en de wind zal er een stuk minder zijn…..