23 Oktober, ochtend

[exif=”wp-content/photos/IMG_0050_copy.jpg”]

Afgelopen zondag ben ik wezen wandelen in het Eperholt, net als de Dellen (wat even daarvoor ligt) is dit op de Noord Veluwe.  De wandeling begon langs een klein heideveld. Het was wat heiig weer, door de versnipperde wolken piepte af en toe de zon door.  Een kleine berk dat nog net op het heideveld stond, stak scherp af tegen de donkere dennen er achter.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0059_copy.jpg”]

Het bospad langs het heideveld is prachtig. Het is smal, met aan weerskanten gras en hoge dennenbomen. Het geeft een gevoel dat je in een sprookjesbos loopt. Zo stil mogelijk loop ik over het pad, in de hoop net als de vorige twee keer hier een paar reeën te zien.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0071_copy.jpg”]

Ik vind het altijd weer mooi om te zien hoe werelden in werelden bestaan. Ik loop met ontzag onder de hoge dennen door en zie aan mijn voeten kleine paddestoelen voor wie ik weer een reus moet zijn. De paddestoelen zijn dan weer de reuzen voor al het kleins wat over de bosbodem rondkruipt.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0066_copy.jpg”]

Aan het eind van het pad staan grote eikenbomen. De eiken zijn al flink aan het verkleuren, het is duidelijk dat de herfst zijn intrede heeft gedaan.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0072_copy.jpg”]

Ook hier zie ik weer een klein, geel boompje staan dat afsteekt tegen een donkere achtergrond. Toch maar even een foto maken, al val ik daarmee wel in herhaling.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0076_copy.jpg”]

De wandeling gaat nu verder door een gemengd bos met grotendeels loofbomen. In tegenstelling tot de eiken zijn de beuken nog groen. Nog een paar weken en dan zullen ook zij hun kleurenpracht laten zien.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0080_copy.jpg”]

Ik was wat later op pad dan anders en dat was te merken ook. Het leek wel of er een crossfietstocht was georganiseerd in het bos. De ene na de andere fietser kwam voorbij jakkeren. De meesten hoorde je al van verre komen omdat ze bijna schreeuwend tegen elkaar spraken. Om de een of andere reden moet de voorste persoon altijd kletsen met de achterste van een groepje. De fietsers (en even luide hardlopers) storen mij mateloos. De een na de ander roept vriendelijk goedemorgen naar mij en ik mompel nors iets terug. Wat een herrie, de hele sfeer van de Noord Veluwe, het gevoel van: ik kan elk moment een hert of zwijn zien, was weg.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0087_copy.jpg”]

Ik fotografeerde bovenstaand eikenbos toen net de zon even doorkwam met een knalgeel bos tot gevolg. Achter mij stond weer een beukenbos. Het lichte groen tussen de bomen door viel mij op maar net toen ik daar een foto van wilde maken verdween de zon weer. Misschien maar goed ook, anders had ik alleen zwarte beukenstammen op de foto gehad.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0099_copy.jpg”]

Om al het lawaai in het bos te ontvluchten ben ik willekeurig wat bospaden opgelopen, hier was het gelukkig rustiger. Maar daarmee raakte ik wel de weg kwijt en had ik anderhalf uur nodig om mijn auto weer terug te vinden. Het laatste gedeelte van mijn wandeling was er dan ook op gericht mijn auto weer te vinden en mij af te vragen waarom ik toch zo’n beroerd richtingsgevoel heb.

Ondertussen viel mij nog wel deze knaloranje koraalzwam op. In eerste instantie lijkt het altijd een sinaasappelschil totdat je het van wat dichterbij bekijkt.

[exif=”wp-content/photos/IMG_0136_copy.jpg”]

Nog even een laatste paddenstoel, het is uiteindelijk herfst nietwaar?

[exif=”wp-content/photos/IMG_0171_copy.jpg”]