Testrit

[exif=”wp-content/photos/24okt09_1.jpg”]

Vanmorgen was het dan zover, ik kon mijn nieuwe camera gaan testen. Toen ik gisteren van uit den Ham naar huis reed ben ik over Vilsteren gereden. Zo kon ik mooi even kijken hoe de bossen er daar uitzagen en hoe ik daar vanmorgen dan naar toe zou kunnen rijden. De bossen zagen er prachtig uit en dus werd het vanmorgen inderdaad Vilsteren voor de testrit met de camera.

Ik had de handleiding nog niet gelezen en moest tijdens het wandelen een beetje uitvogelen hoe alles werkte op de camera. Van cannon naar cannon zou toch niet zo veel schelen? Maar dat bleek wat lastiger dan ik dacht. Waar zat nou de witbalans?

En eindelijk gevonden: wat ziet alles er ineens anders van kleur uit op het display. Zou ik een heel andere witbalans moeten gebruiken? Op ‘bewolkt’ zou in het bos juist goed moeten zijn. Ik besloot dat het vast kwam door de warmere kleuren en de scherpte  van het display. Ik fotografeerde toch in raw, dus ik kon het altijd terug zetten.

Ik heb de camera gewoon maar even op P laten staan en ben aan het fotograferen geslagen. Er hing een lichte nevel in het bos, het zonnetje was nog net niet hoog genoeg geklommen om boven de boomtoppen uit te komen. Vanuit het westen kwam een wolkendek aangedreven. Zou hij langzaam genoeg gaan om mij nog even wat zonlicht te laten fotograferen?

[exif=”wp-content/photos/24okt09_2.jpg”]

Ik bleef op het brede pad lopen, zo kon ik in het voor mij vreemde niet verdwalen. Het pad liep door een zeer gevarieerd gebied. Eerst had ik aan weerskanten gemengd bos, daarna passeerde ik een weilandje. Door de lichte nevel kon ik aan de andere kant van het weiland 2 reeën in het veld zien staan. Zo af en toe staken ze de kop omhoog om daarna weer in alle rust door te eten van het gras.

Ik besloot om even terug te lopen naar het bospad dat achter het weiland langsliep. Wie weet kon ik de reeën van dichtbij fotograferen. Het bospad was zacht en mijn voetstappen waren nauwelijks te horen. Ineens zag ik voor mij een beweging: een kleine ree ging met haar kop omhoog en keek mij aan. Heel even stonden we beiden stil voor de ree met grote sprongen er vandoor ging. Een tel later hoorde ik een vreemd geluid: het had iets weg van een kuchend schaap. Een alarmroep van de ree nam ik aan.

Tussen de bomen door zag ik de twee reeën nog steeds op het weiland staan, iets wat ik niet had verwacht. Tussen de bomen door probeerde ik dichter bij te komen. Bij elk takje dat knakte stond ik stil, zo af en toe keken de reeën in het veld even op. Bijna ongemerkt dwaalden ze weg van de bosrand. Ik kreeg het gevoel dat ze een spelletje met mij speelden: net doen of ze mij niet in de gaten hadden en toch steeds verder weg lopen. Zo af en toe dolden ze wat met elkaar en uiteindelijk renden ze al tikkertje spelend weg. Jammer.

Ik liep weer terug naar het pad waar vanaf ik de reeën voor het eerst zag. Even verderop zag ik de beestjes toch nog een keer. Dit keer bleef er eentje verrast staan toen hij mij zag.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_3.jpg”]

De zon kwam ondertussen net boven de bomen uit en langs het pad  knalden de kleuren mij tegemoet.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_5.jpg”]

[exif=”wp-content/photos/24okt09_4.jpg”]

Op een boomstronk langs het weiland stonden wat grashalmen, elk van hen getooid met druppels.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_6.jpg”]

Even verderop, ik was weer omringt door bomen, zag ik dit berkenblad in een grashalm hangen.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_10.jpg”]

Opvallend aan het bos hier waren de graspollen. In plaats van een bosbodem stond hier overal gras dat op dit moment prachtig aan het verkleuren was. De onderkant was vaak nog groen dat dan langzaam overging in een fantastisch geel. Het hele bos had hierdoor een geel groene kleur.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_8.jpg”]

Maar ook de lariksen zijn op dit moment prachtig aan het verkleuren. Net als het gras hebben ze nu een geelgroene kleur.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_9.jpg”]

In het bos kwam ik weer een open plek tegen. Grote pollen verkleurend gras met daar tussen jonge heideplanten. En overal hingen spinnenwebben, zwaar van de druppels. Met het zachte windje dat er stond nog knap lastig te fotograferen.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_12.jpg”]

Sommige spinnen hadden lijntjes gespannen tussen grashalmen, zo strak dat de grashalmen horizontaal stonden.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_11.jpg”]

Het hoge gras op de bosbodem blijft een prachtig gezicht. Dit keer langs de rand van het heideveld waar heel veel berken stonden.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_13.jpg”]

En weer ging de wandeling verder langs het brede pad. Wat een prachtig stukje bos toch. De ene keer een lariksbos, dan weer berken, dan weer een weiland, een en al afwisseling dus. Onder wat bomen, een eindje van het pad, zag ik deze bloemetjes staan. Ik wist dat die heel mooi druppels konden vasthouden dus moest ik even kijken.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_14.jpg”]

Nu ik toch op mijn knieën zat keek ik even rustig om mij heen. De hoge grashalmen kwamen boven mijn hoofd uit. Ineens zag ik iets groens schemeren tussen de gele sprieten: een rupsje had zich om een grashalm gekruld.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_15.jpg”]

Ik dacht dat hij gewoon een ongelukkige positie had gekozen en vroeg mij af of hij nog leefde of alleen bevangen was van de kou. Pas later zou ik ontdekken wat hij daar deed, maar dat is weer een ander logje.

Het liep al weer tegen twaalven en ik besloot naar huis te gaan. Via het brede pad terug naar de auto. Onderweg zag ik weer dingen waar ik eerder aan voorbij was gelopen, zoals bijvoorbeeld het prachtige blad van de braam.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_16.jpg”]

[exif=”wp-content/photos/24okt09_17.jpg”]

Of deze grote, gehavende paddestoel. Die was duidelijk uit zijn jasje gegroeid.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_18.jpg”]

Terug bij de auto bleek deze bedekt te zijn met eikenbladeren. De herfst is nu echt begonnen.

[exif=”wp-content/photos/24okt09_19.jpg”]