Vanmorgen ben ik weer richting Vilsteren getrokken, ik kon het gewoon niet laten. De auto gewoon ergens aan het begin van een pad gezet en aan de wandel gegaan, richting bos. Maar voor ik omsloten werd door het herfstbos liep ik over een zandpad met langs de kant een rand van nat gras. En ik zou Marmein niet zijn wanneer ik daarvoor niet even een knieval zou maken.
Halverwege het fotograferen begon ik al aardig nattigheid te voelen. Op je knieën zittend met je neus boven de grond, zie je steeds weer iets anders waar je dan naar toe kruipt.
Tussen de druppels en de grasdruppels door zag ik ook nog een klein paddestoeltje dat glom in het ochtendlicht.
Geef een reactie