[exif=”wp-content/photos/29okt09_1.jpg”]
Vanmorgen was het mistig, dat werd dus met een ommetje naar het werk fietsen. Tussen de weilanden door richting het Engelse Werk. Langs een weiland in de uiterwaarden van de IJssel was het prikkeldraad omwonden door kralenkettingen van druppels. Enkele paarden vonden mijn capriolen bij het prikkeldraad waarschijnlijk interessant en kwamen even kijken. Een mooi gezicht zoals ze door de mist naar mij toe kwamen lopen.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_2.jpg”]
Even later werd ik bekeken door vijf paar ogen. Vooral het witte paard stond voor aan. Het haar op het voorhoofd stijf van de distelklitten.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_3.jpg”]
Ze kwamen steeds dichterbij, misschien blij met de afwisseling op deze vroege morgen? Zelf heb ik niets met paarden, ik vind ze mooi maar tegelijkertijd dood eng. Maar nu ze zo rustig hun snuit naar mij uitstaken durfde ik enkele paarden over hun voorhoofd te aaien, ondertussen oplettend dat ze niet ineens hun hoofd omhoog zouden richten om mij te bijten.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_4.jpg”]
Dan ook nog maar even een snuit op de foto, mij ondertussen afvragend of ik nog even mijn zoomlens op de camera zou zetten om de paarden met wat meer achtergrond op de foto te zetten.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_5.jpg”]
Ineens hoorde ik naast mij een klap waarop een van de paarden weg sprong van het prikkeldraad. Door de klap keek in naar links. Daar lag mijn fiets op de grond en tot mijn afgrijzen zag ik mijn telelens uit de fietstas onder het prikkeldraad door het weiland inrollen waar het bleef liggen tussen de vijf paarden.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_6.jpg”]
De paarden hadden in eerste instantie niet door dat er iets nieuws in de wei lag, ze moesten nog even de schrikreactie van het andere paard verwerken. Daarna kwamen ze weer op mij afstappen waarop een van de paarden met zijn hoef tegen de lens aan tikte. Direct doken ze er met hun snuit boven op, ik durfde amper te kijken.
Gelukkig zagen ze mijn lens niet aan voor een speeltje en bleef het bij snuffelen. En omdat ik toch niets kon doen (geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om tussen de paarden te gaan staan om mijn lens te redden) ben ik er maar foto’s van gaan maken.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_7.jpg”]
De paarden bleven maar staan, zo af en toe per ongeluk met hun hoeven tegen de lens aan tikkend. Ik ben daarom maar weg gelopen om een eind verderop weer prikkeldraad te fotograferen in de hoop dat ze mij achterna zouden lopen.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_8.jpg”]
Gelukkig, de truuk werkte. Daarna nog even wachten tot de paarden waren uitgekeken en al grazend het weiland weer inliepen en daarna snel terug gelopen, onder het prikkeldraad door gedoken en de lens gepakt. Een beetje nattig, maar hij leek nog heel.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_10.jpg”]
Ik heb snel de lens schoon en droog gewreven en ben richting het werk gefietst. Onderweg nog wel even gestopt om te kijken of de lens nog werkte.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_13.jpg”]
[exif=”wp-content/photos/29okt09_12.jpg”]
Ik geloof dat hij het inderdaad nog doet.
[exif=”wp-content/photos/29okt09_11.jpg”]
Geef een reactie