We zijn alweer een paar dagen verder en ondertussen moet ik goed nadenken over wanneer ik wat ook maar weer gedaan heb. Deel 4 van Costa Rica gaat over de bruggenwandeling die we maandag door de boomtoppen maakten.
We zaten toen in Monteverde waar prachtige nevelwouden zijn te bewonderen. De temperatuur was niet al te hoog (kon ik mooi een beetje wennen, waar ik nu zit, La Fortuna, is het zo’n 32 graden) en het regende. Niet de nevel die eerder kwam over waaien van uit de verte, maar echt regen. Dat werd dus een regenjas aan en de camera daar zo veel mogelijk onder houden.
De bruggen waar we over liepen hingen hoog in de bomen zodat we goed de vol gegroeide takken van de bomen konden zien.
Ondanks de regen is het geweldig wandelen. Het is niet koud en alles is gehuld in een prachtig licht. Als de zon zou hebben geschenen zou het een stuk lastiger fotograferen zijn geweest met de diepe schaduwen.
De bromelia’s blijf ik prachtig vinden. Gek, hoe je hier steeds weer overal ‘kamerplanten’ tegen komt. Deze bromelia zit ver weg op een tak, ik zou er maar wat graag ingekeken hebben, wie weet zat er een kikkertje in.
Her en der waren planten met grote bladeren te bewonderen langs het pad, prachtig zoals het licht de nerven lied zien. Er is mij wel verteld wat de naam van de plant is, maar ik ben hem al weer vergeten.
Door al dat gefotografeer van mij liep ik een heel eind achter en kon ik de groep niet meer zien. Geen probleem want het was een duidelijk pad dat verhard was met een soort van betontegels. Tenminste, dat dacht ik. Na twee bruggen (ja, ik was de groep al heel snel kwijt) kwam ik bij een splitsing. Onderaan de splitsing zag ik een platform. Omdat ik dacht dat het een uitkijktoren was liep ik er heen maar er eenmaal onderstaand zag ik dat de toren geen uitzicht had. Ik ben teruggelopen naar het pad en zonder er bij na te denken het rechter pad aangehouden (waar het platform aan stond).
Na een tijdje liep het pad dood, althans, er stond een laag hek over het pad dat rood was geverfd. Een duidelijk teken dat ik hier niet verder mocht. Dan maar naar beneden bij een van de niet verharde paden. Er waren wel treden aangebracht dus zou ik niet zomaar een ‘wild’ pad gaan volgen de jungle in. Maar dit pad eindigde in een dicht regenwoud.
Ook een ander pad eindigde in dichte begroeiing. Ik had nog hard gefloten, maar niemand die mij hoorde. Uiteindelijk ben ik toch het pad maar afgelopen voorbij het hek, ik was totaal vergeten dat ik ergens een splitsing had gezien.
Via een klein bruggetje met half verrotte planken kwam ik uiteindelijk achter de receptie uit. Ik mocht opnieuw het natuurpark in en zo liep ik even later voor de tweede keer de eerste twee bruggen. Na de tweede brug zag ik op het pad links van mij een grote pijl met daarbij de tekst “walktrail” staan, dat ik die toch over het hoofd had gezien!
Het pad zou geen verdere zijpaden meer hebben en dus fotografeerde ik er weer lustig op los.
Nagenoeg elke tak in het bos was bedekt met een dikke laag mos, zwaar van de regen.
Kijkend naar de bosbodem was het af en toe alsof ik door een nederlands herfstbos liep, de paddenstoelen zagen er in ieder geval net zo uit als thuis.
Het zicht vanaf de bruggen was prachtig, zo zie je een regenwoud maar zelden. De dunne lijn die je in de lucht boven de bomen ziet is een van de kabels waar ik die middag langs zou glijden.
Aan het eind van de route had men ook wat suikerwater voor de kolibri’s opgehangen. In de dichte begroeing van het regenwoud zagen we verder geen vogels (al hoorden wij ze wel)
Natuurlijk heb ik nog veel meer foto’s gemaakt in het nevelwoud, voor wie ze wil bekijken, dat kan in het fotoalbum van Costa Rica
Geef een reactie