Boswandeling met een staartje

[exif=”wp-content/photos/IMG_8580_copy.jpg”]

Toen gistermiddag het zonnetje doorbrak ben ik even naar de Dellen gereden. Dit keer niet naar mijn gebruikelijke deel maar naar het gedeelte waar de meeste mensen naar toe gaan, bij de officiële parkeerplaats. Ooit stond hier een buitenhuis, iets wat nog te zien is aan de lanen met hoge bomen in de buurt van de parkeerplaats.

Hoewel bijna overal de sneeuw al was verdwenen, lag er in het bos nog steeds wat sneeuw, gek genoeg alleen maar op de paden. Misschien omdat de sneeuw hier door wandelaars is aangestampt tot een soort van ijslaag.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8582_copy.jpg”]

De sneeuw zelf bevatte heel veel kleine holletjes met in elk holletje een beukennoothulsje. Grappig om te zien, maar waarom smelt de sneeuw nu alleen maar rondom deze dingetjes?

[exif=”wp-content/photos/IMG_8596_copy.jpg”]

Tussen de sneeuw kwam overal fris groen mos tevoorschijn. Zo te zien hebben die deze winter nergens last van gehad. Ik denk juist door die dikke sneeuwdeken waar ze nu doorheen steken.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8589_copy.jpg”]

Het bos had deze middag weinig kleur. Wat groen van het mos, bruin van de bladeren, wit van de sneeuw en grijs van de stammen. En toch had het wel wat vond ik.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8609_copy.jpg”]

[exif=”wp-content/photos/IMG_8631_copy.jpg”]

Een tak met wat dode beukenbladeren valt dan helemaal op in zo’n bos in winterrust.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8615_copy.jpg”]

Dat op een bepaald moment de dooi had ingezet om daarna weer te gaan vriezen was te zien aan de bladeren die in de ijslaag op het bospad lagen.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8605_copy.jpg”]

Nu het zonnetje scheen vielen ineens een paar dennenstammen op. Wat een prachtige kleur en tekening hebben die eigenlijk.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8609_copy.jpg”]

[exif=”wp-content/photos/IMG_8624_copy.jpg”]

Op een van de kleine heideveldjes in het bos stond nog gras, goudgeel in de zon.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8616_copy.jpg”]

En tussen de donkere stammen die aan de bosrand te zien waren, leken de berkenboomstammen wel heel wit en teer.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8633_copy.jpg”]

Verderop in het bos stond een berk die net nog wat licht opving van de al zakkende zon. Wat zijn het toch prachtige bomen.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8645_copy.jpg”]

Verder lopend kwam ik weer bij een heideveld. De taken van een grote den waren ooit afgebroken en lagen nu kaal op de heide, vlak naast de stam waar ze ooit aan vastzaten.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8653_copy.jpg”]

En ook op dit heideveld stond het gras goudgeel in de zon. Weer een mooi contrast met het donkere bos er achter.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8648_copy.jpg”]

In het ijs op het pad waren witte plooien te zien. Het leek wel een pentekening van een ander landschap.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8635_copy.jpg”]

De wandeling ging verder over een prachtig pad met hoge bomen aan weerskanten. In welk jaargetijde je er ook loopt, het ziet er prachtig uit. Zelfs nu de takken kaal zijn.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8655_copy.jpg”]

En met een beetje inzoomen en onderbelichten krijgt zo’n pad ineens een geheimzinnige sfeer.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8659_copy.jpg”]

Hoe anders was de sfeer wanneer je naar de andere kant van het pad keek waar de zon op scheen.

[exif=”wp-content/photos/IMG_8663_copy.jpg”]

Eenmaal bij de auto wachtte mij een onaangename verrassing. Voor de zoveelste keer had ik mijn lampen laten branden. Ik moet toch eens nagaan of het piepertje van de lampenverklikker niet eens gerepareerd kan worden. Daar zat ik dan, geen telefoon bij me en geen geld.

De laatste keer dat ik mijn lampen had laten branden bleek de accu na een half uurtje weer net genoeg opgeladen te zijn met reststroom dat ik de auto kon starten. Ik hoopte dat het nu ook weer het geval was. Gelukkig hoefde ik daar niet op te wachten. Een stel uit Zwolle hadden startkabels in de auto, al wisten ze niet hoe ze die gebruiken moesten. Helemaal zeker wist ik het ook niet, maar ja, je moet wat nietwaar. En terwijl meneer er niet zo veel vertrouwen in had en mevrouw op een afstandje ging staan (je weet maar nooit wat er gebeurd) sloot ik de kabels aan en probeerde de auto te starten.

Helaas, de auto wilde nog steeds niet starten. Dan de anwb maar bellen met het mobieltje van het stel, maar dat bleek nog niet zo eenvoudig. Hij moest op de luidspreker omdat anders het geluid te zwak was. De eerste keer dat ik contact verbrak de verbinding en de tweede keer drukte ik op het verkeerde knopje en verbrak zelf de verbinding. Terwijl ik voor de derde keer belde kwam er nog iemand langs die wel wilde helpen. Hij wist hoe het moest met de startkabels en deed het zelfde als ik al had gedaan, maar nog wilde de auto niet starten.

Volgens mij was er iets meer aan de hand met mijn auto dan alleen de accu. Maar volgens mijn tweede helper moesten we gewoon even geduld hebben en moest mijn accu eerst even laden. Eerlijk gezegd hadden mijn eerste helpers en ik daar niet echt veel vertrouwen in en op mijn vraag of ik toch niet de anwb zou bellen werd mij snel het mobieltje in de handen gedrukt. Gelukkig, toen ik voor de derde keer contact had met de anwb sloeg ineens de motor aan.

Mevrouw wilde perse dat ik weg zou rijden zodat ik niet alsnog alleen achter zou blijven wanneer ik de motor per ongeluk zou laten afslaan. En na mijn gestuntel met het mobieltje kon ik die opmerking wel begrijpen. Nadat ik hen allemaal nogmaals bedankt had reed ik weg. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik dat mevrouw aan de praat werd gehouden door mijn tweede helper.

Het was maar een gelukje dat ik bij de grote parkeerplaats was gaan wandelen, anders had ik nooit de hulp gehad die ik nu had gekregen.