Zo zittend aan het ontbijt moest ik weer denken aan een ontbijt in Costa Rica. Omdat we een lange reisdag voor de boeg hadden waren we voor het ontbijt al op pad gegaan. Na een uurtje of twee rijden gingen we vervolgens ontbijten bij een, tja, wat was het eigenlijk. Een hotel ? een wegrestaurant? De toegang naar het gebouw was afgesloten door een groot, hoog hek. Op het claxonneren van de buschauffeur verscheen er na een tijdje een mannetje die het hek open maakte.
Eenmaal uit de bus werden we naar een zaal geleid waar meerdere grote tafels gedekt waren. Zo met ons tienen aan een tafel en met de andere grote lege tafels om ons heen voelde het wat onwezenlijk aan. Alsof de andere gasten er wel waren maar onzichtbaar. Dat gevoel werd versterkt door het grote ontbijtbuffet dat klaar stond en nergens personeel te bekennen. Niet veel later werd de koffie en thee op een rammelende kar naar binnen gereden en was de vreemde sfeer verdwenen. Het ontbijt en de koffie smaakte ons overigens prima.
Voor we weer vertrokken moesten we even wachten op de chauffeur die de bus ging halen. Dat gaf mij mooi de tijd om eens even naar het prachtige boeket te kijken dat op een balustrade stond. En ineens zag ik hem zitten, tussen al het geweld van de grote roodgele en paarse bloemen: een hele kleine hagedis. Weer eens wat anders dan een rups of lieveheersbeestje.
Geef een reactie