17 September, ochtend

Het wordt weer wat kouder en dat betekend warmere kleding.  Maar in mijn kast liggen grotendeels vale, afgedragen vesten en truien, sommigen hebben zelfs ooit schoudervullingen gehad, zo oud zijn ze. De rest zijn vaak vesten die in de winkel leuk leken, maar die gewoon niet lekker zitten.Er moet dus nodig nieuw spul komen.

Maar er is een probleempje, ik heb een pesthekel aan kleding kopen. Ik zie het gewoon niet. Het enige wat ik zie zijn kleuren die ik niet mooi vind zoals paars en roze, of allerlei kort en strak spul. En met mijn zwembandjes voel ik mij daar niet prettig in. Wanneer ik dan al mijn moed bij elkaar raap en toch iets uit een rek haal en omhoog hou ziet het er slap en bungelig uit, ik kan mij er dan geen voorstelling van maken hoe dat er uit ziet.

Op hoop van zegen neem ik dan maar wat mee het pashok in. Voor het zover is moet ik als een potentiele crimineel laten zien hoeveel kledingstukken ik mee het pashok in neem. Eenmaal in het pashok blijkt het allemaal niets te zijn. Het past of staat gewoon niet. Dan moeten de eigen kleren weer aan om een volgende zoektocht door de winkel te maken. Nee, een middagje winkelen, daar wordt ik niet vrolijk van. Toen ik gisteren na het werk tijdens een nieuwe poging in een pashok stond hoorde ik vanuit de paskamer naast mij iemand zeggen: “ik geloof toch dat ik die rok neem die ik vanmorgen gepast heb”. Mijn god, die moeten de hele dag al bezig zijn met iets wat ik echt vreselijk vind.

Het vest dat ik op dat moment paste heb ik mee genomen, maar dat is niet genoeg. Volgende week dan maar eens een tactiek gebruiken die mij wel bevalt: tegen de winkeljuf zeggen wat ik zoek (een paar truien en vesten en iets voor er onder), niet te strak, niet te kort en absoluut geen paars en roze. Die dames weten precies wat waar hangt en wat leuk bij elkaar past. Ik ga dan gewoon in mijn pashokje staan en pas alles waar ze mee aan komen zetten. Moet je ook eens proberen, dan wordt kleding kopen bijna leuk ……………

Laatste berichten:

Wekelijks op de hoogte blijven van nieuwe blogjes?

Laat dan hier je E-mailadres achter:


Geplaatst

in

door

Reacties

8 reacties op “17 September, ochtend”

  1. Roos avatar

    Of net als ik…gewoon via internet wat bestellen, niet goed…wordt het zo weer opgehaald…Kun je rustig kiezen en passen in je eigen kleedkamer…hihi 😛

  2. Lenie avatar

    Hoe herkenbaar… dit zou ik ook geschreven kunnen hebben…
    Ik vind het ook een ramp 😕

  3. Lynn avatar
    Lynn

    Ow gelukkig maar, ik ben niet de enige waar dit geen hobby van is, terwijl ik zoveel andere leuke dingen doe die eindeloos veel tijd kosten. Voor die mensen -zoals jij en ik- hebben ze postorder uitgevonden. Makkie en je stuurt het gewoon retour als ’t je niet bevalt! Kan je die tijd tenminste zinnig(er) besteden, toch? 😆 Sterkte d’r mee

  4. Virtueeltje avatar

    Het licht in die paskamers is ook zo verschrikkelijk.
    Thuis staat het sowieso mooier.

    Ik ga tegenwoordig naar de Kringloopwinkel. Voor 2 of 3 euro een leuk vest.
    Van kleuren heb ik wel verstand en wat mij wel of niet staat ook. (door schade
    en schande wijs geworden)

    Een verkoopster daarbij inschakelen is helemaal een nachtmerrie vind ik.
    Die weet dat namelijk niet.
    Wijd en ruim is altijd goed.

    Maar inderdaad, tis ook niet mijn hobby … winkelen.

    Toch maak je zulke mooie foto’s. Een mooi vest past daar bij 🙂

  5. Marmein avatar
    Marmein

    Ik heb 1 keer een kledingstuk thuis laten bezorgen, maar dat vond ik geen succes. Omdat ik fulltime werk kon ik het pakket niet aannemen, dus liet ik het op het werk bezorgen. Nu bleek er op het pakje geen naam te staan, alleen een adres. De portier had dus geen idee wat zij er mee moest (en ik was vergeten dat het pakje zou komen)

    Het paste niet en dus moest het weer terug. Dat komen ze ophalen maar op de site kun je niet aangeven van af welk adres. Natuurlijk gingen ze er van uit dat het van mijn huisadres moest worden opgehaald. Dan maar een briefje op de deur waar ik het pakje had achter gelaten.

    Nee, thuis laten bezorgen is niets voor mij. Dit keer had ik er nog aan gedacht het tijdig terug te sturen, maar mijzelf kennende zou ik het vergeten en er te laat mee zijn.

    hmm, nu denk ik er ineens aan: ik heb niet gecontroleerd of ik mijn geld heb terug gekregen. Gut, wanneer was dat ook maar weer. Het ging om een badpak voor mijn vakantie, dat was de reden waarom ik uitweek naar een postorderbedrijf. In de herfst waren in de stad geen badpakken meer te vinden. Dat was dus ergens in oktober/november. pffff, moet ik dat ook nog uit gaan zoeken……

  6. Rian avatar

    Lang leve het winkelpersoneel !

  7. Karin avatar

    Ik had er ook een verschrikkelijke hekel aan. In de bijstand kon ik er bij lopen zoals ik wilde, werkend op kantoor kan dat niet.

    Vroeger ging ik pas op zoek als het ECHT niet anders kon, en dan vond ik alleen lelijke monsters en koos ik het minst lelijke.

    Nu ga ik vaker, eens in de 14 dagen net zo mijn pet staat gewoon zomaar kijken. Als je genoeg kleding hebt kun je met lege handen naar huis gaan. En alleen dat kopen waar je happy mee bent. En als het echt leuk is en zacht geprijsd dan koop ik bij shirts er gelijk twee.
    Het werkt. Vooral dat met lege handen weggaan als het weer vreselijk lelijk is bevalt goed. Ik hou ook niet van te kort, ik hou niet van die anders gekleurde inzetstukjes, ik hou niet van frupsels en frapsels. Wel van kant. En voor sollicitaties heb ik altijd iets in de kast hangen wat ik nog niet gedragen heb zodat het extra netjes lijkt. Na de sollicitatie gaat het bij de rest van de kast.

    In de stad zie heel wat volk wat dit in gezelschap voor de lol doet! Onbegrijpelijk. Ik ga altijd alleen. Die arme mannen overal…….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *