Vrijdagmorgen was het koud, over het land lag een lichte witte waas, elk moment kon de zon doorbreken, een mooi moment om er even op uit te gaan. Nog maar net de wijk uit kwam ik langs een lange plas. Het stille water weerspiegelde de wolkenlucht prachtig.
Dichter bij de Vreugderijkerwaard waren de weilanden wit van de rijp. Zolang de zon nog achter wat wolken verscholen bleef zou dat ook nog even zo blijven.
Eenmaal boven op de dijk zie ik de IJssel. Met het wit van de rijp, het blauw van de lucht en het beetje kleur van het riet een prachtig gezicht.
De stilte werd regelmatig onderbroken door groepen ganzen die luid gakkend van weiland naar weiland vlogen.
Doordat het nagenoeg windstil weer was was het water inde uiterwaarden spiegelglad. Ik fietste daarom door naar een lage dijk die naar een schiereiland liep. Op de dijk was een man druk bezig met het opmeten van verschillende delen van de dijk. De afstand tussen de weg en de duiker, de diepte van het water bij de duiker, de breedte van de duiker….. Hij deed zijn werk in een prachtige omgeving.
Ik fotografeerde ondertussen vrolijk door. Eerst gewoon van de dijk richting een zijarm van de IJssel.
Daarna liep ik voorzichtig over de bevroren keien naar de waterkant, nou ja, lopen… Het was meer balanceren. Een van de vorige keren dat ik dit op deze plek deed koste het mij bijna mijn camera (toen nog een powershot A80). Maar ik haalde dit keer de waterkant zonder brokken. De zon zat nog steeds achter de wolken dus dat was even wachten voor de eerste stralen. Ondertussen maar even geoefend op een deel van een oude steiger.
Niet lang daarna klom de zon over de wolken heen, nu werd ze alleen nog een beetje tegen gehouden door een rij met dunnen bomen.
In een poging om de lichte nevel boven het water te vangen in een foto zoomde ik in op wat uitlopers verderop in het water. Grappig om te zien hoe de kleur van de foto dan ineens heel anders wordt.
Eventjes raak ik aan de praat met de man die daar aan het werk was. Hij had niet verwacht vandaag op zo’n mooie plek te moeten werken en baalde dat hij zijn camera niet had meegenomen. Terwijl ik met hem sprak kwam een van de halfwilde paarden naar ons toegelopen. Omdat hij niet bang leek voor het paard kreeg ik ook wat moed (de vorige keer moest ik samen met Ank op de vlucht voor de paarden).
Terwijl het paard mijn fietstas besnuffelde, ik had net de fiets weer gepakt om even verderop te gaan kijken, zij ik tegen de man dat ik het wel heel eng vond omdat het paard half wild was. Daar bleek de man ook niet van gediend en onmiddellijk stapte hij achteruit waardoor ik alleen was met het paard (nar mijn gevoel dan). Met langzame stappen liep ik verder, voorbij de auto van de man en stapte daarna op de fiets om wat meer afstand tussen mij en het paard te krijgen. Een eindje verderop stapte ik weer even af, toen ik achterom keek zag ik dat de man in zijn auto zat en het paard deze nieuwsgierig aan een onderzoek onderwierp.
Postermateriaal wat mij betreft..
Geef een reactie