De ijsbloemen op mijn autoruit heb ik niet laten zitten, veel te gevaarlijk tijdens het rijden ;-). Bovendien zou de zon er toch al snel korte metten mee gemaakt hebben. Gistermorgen ben ik eens richting de Zwarte Dennen geweest. Een gebied vlak bij Staphorst, waar ik altijd al eens wilde kijken. Met behulp van Google maps een weg door het gebied opgezocht, deze in Garmin gezet en karren maar.
Het natuurgebied was snel gevonden en bij de eerste beste gelegenheid parkeerde ik mijn auto en ging aan de wandel. Als eerste liep ik door een dennenbos met grote, hoge dennen. Ze deden de naam van het gebied eer aan.
Op de grond lagen over dennenappels, uit eentje daarvan stak parmantig een heel klein paddestoeltje, een muizenstaartje als ik mij niet vergis.
Zittend op mijn knieën viel mijn oog op een oud beukenblad, vlak boven de grond. Het smeltwater maakte het blad wat transparant, de zon lied de aderen mooi uitkomen.
De zon begon in kracht toe te nemen, zo veel zelfs dat er damp van de boomstammen begon op te stijgen.
Terwijl ik daar stond te fotograferen leek het wel of het licht begon te sneeuwen, iets wat helemaal niet kon, er was op dat moment geen wolkje in de lucht. Pas toen ik dicht bij de damp stond zag ik wat er gebeurde: de damp bevroor en dwarrelde als kleine ijskristallen weer naar beneden.
Ik was niet met een bepaalde verwachting naar het bos gegaan. Het was mooi weer, de meeste sneeuw weg, nog steeds winter, wat kun je dan eigenlijk verwachten van een bos? Ik had in ieder geval geen frisse kleuren verwacht na het koude weer van de afgelopen weken. Maar dit braamblad stond er bij alsof de zomer net op zijn eind was.
Het hele bos glinsterde van de druppels, alsof aan alle takken diamanten hingen. Hoe ik ook probeerde, ik kreeg dat diamant effect niet in een foto gevangen. Maar dit hele kleine dennenboompje geeft misschien een beetje een idee.
Of een van de diamantjes van dichtbij gefotografeerd
Na een tijdje wandelen (met een broek waarvan de knieën na 10 minuten lopen al nat waren) kwam ik een geel paaltje tegen. Gezien mijn richtingsgevoel van 0,0 een verstandig idee om deze te volgen. Je komt meestal langs mooie gedeeltes van het bos, en hoeft niet zo op te letten bij het volgen van je pad (nou ja, de gele paaltjes in de gaten houden dan).
De paaltjes route liep een donker dennenbos in. Tenminste, het leek donker van boven. Rondom de stammen echter wist het zonlicht de grond te bereiken. Daar lagen grote plakken mos, met daar bovenuit stekend kleine zaaddoosjes. Zo van bovenaf gezien niet zo heel bijzonder, maar door ze van gelijke hoogte te bekijken met een beetje tegenlicht, wordt het een heel ander verhaal.
Veel natter kon mijn broek niet worden, en dus fotografeerde ik er lustig op los. Wat zijn het zo van dichtbij toch wonderlijke, bijna buitenaardse dingetjes.
Sommigen hadden nog hele kleine stukjes ijs op hun kopjes.
Maar goed, ik volgde de gele paaltjes en ik had geen idee hoe lang die route was, er moest dus doorgewandeld worden. Door een bosje jonge dennen met eigenaardig lange druppels. Pas van dichtbij zag ik dat het bevroren druppels waren waar dan weer druppels aan hingen.
Het pad slingerde zich dan weer door een dennenbos, dan weer door een stuk loofbos. Bij een bepaald stuk bos duurde het even voor ik besefte dat ik door een larixbos liep. Dat moet prachtig zijn in de herfst, wanneer de larixen knal geel worden. Dat moet ik even goed onthouden.
Ook hier waren weer mosjes te vinden, niet zoveel als in het dennenbos, maar hier lag dan ook nog sneeuw.
Uiteraard raakte ik de gele paaltjes kwijt en moest ik nog heel wat zwerven om de auto terug te vinden, maar ik heb wel een nieuwe fotoplek gevonden. Ik zal er zeker nog eens naar toe gaan.
Geef een reactie