Over de weilanden bij Westenholte lag vanmorgen weer een deken van mist, het torentje van Zalk piepte er net boven uit.
Op een van de weilanden wierpen de hoge bomen langs het wandelpad lange schaduwen op de mist. Precies op de grens van zon en schaduw liepen de paarden en koeien.
Alle drie de paarden hadden een veulen, elk van hen keek regelmatig met verwondering naar de wereld om zich heen. (nou ja, deze had net even jeuk).
Na zo een lange tijd van droogte had ik zeker geen mist verwacht, maar het koude weer wist toch nog vocht uit de grond te trekken.
Geef een reactie