Afgelopen vrijdag ben ik weer even terug gegaan naar de Velderberg om in alle rust de beekjuffers daar te fotograferen. Onderweg er naar toe twijfelde ik nog of ik wel door zou zetten. De beloofde zon was er niet en het waaide flink, helemaal geen fijne omstandigheden om libellen te fotograferen. Maar ik besloot het er maar op te wagen, waarschijnlijk ook omdat ik dan op de terugweg asperges kon halen bij Raalte.
Weer bij het bruggetje waar ik de eerste keer de weidebeekjuffer zag, bleken ze na enig speurwerk ook hier te zitten. Het was even klimmen om dicht bij het riet en de libel te komen, ook was het wachten op het ene moment dat de wind even wegviel, maar uiteindelijk lukte het, er zat er zelfs eentje met zijn vleugels geopend.
Tussen al het wuivende riet zat ook een vrouwtje, haar groene kleur was hier een prima camouflage.
Verder wandelend kwam ik onderweg nog tal van beekjuffers tegen maar geen enkele die zo vriendelijk was om even te blijven zitten. Op een gegeven ogenblik zag ik een andere fotograaf uit een rietkraag klimmen. Hier zaten een paar juffers die wel stil bleven zitten en dus dook ik hier ook even het riet in, mijn collega was toch klaar.
Ondertussen was het zonnetje er nog steeds niet, het lijkt wel of de weermannen en vrouwen het tegenwoordig constant fout hebben. Ik volgde het pad toch maar verder, door naar het korenveld waar de vorige keer ook veel juffers zaten. Misschien dat daar wat minder wind zou zijn vanwege de bomen rondom het veld. Dat viel wat tegen, wat de wind betreft tenminste, het riet wuifde hier flink en de juffers waren schichtig. Alleen deze libel bleef lang genoeg zitten om er een foto van te kunnen maken.
Verderop, waar het pad tussen twee korenvelden door liep, stonden prachtige korenbloemen langs het pad. Tegen de tijd dat ik daar was brak eindelijk de zon door.
Omdat het bij al die korenbloemen het een drukte van belang was, ben ik er maar eens lekker op mijn knieën bij gaan zitten.
Nu het zonnetje scheen kon ik ook wel eens proberen een paar vliegende insecten te fotograferen. Zoals altijd, viel dat niet mee, maar de aanhouder wint.
Het werd tijd om terug te lopen naar het beginpunt. In het zonnetje dat nu scheen, schitterden de beekjuffers nu als juwelen. Maar met de warmte van het zonnetje, waren ze nu wel heel beweeglijk geworden. Hoe langzaam ik mij ook in hun richting bewoog, wanneer ik op zo’n anderhalve meter afstand was, vlogen ze weg.
Alleen zo heel af en toe bleef er eentje zitten, beiden vrouwtjes. Door het anders vallende licht leken ze heel verschillend van kleur.
Halverwege de terugwandeling zag ik een mannetjes platbuik rondvliegen. Niet ver van mij af streek hij neer op het prikkeldraad. Tegen deze tijd had ik al een paar keer tegen mijzelf gezegd dat ik blij was dat ik toch doorgezet had en naar dit natuurgebied was gekomen. Ook nu bedacht ik mij dit en fotografeerde de blauwe libel.
Toen ik weer omhoog kwam en weer verder wilde lopen zag ik ook nog een mannetjes weidebeekjuffer in het zonnetje op een braamblad zitten. Nog maar eens een poging wagen en zowaar, hij bleef zitten.
Na deze verrassende wandeling ben ik asperges wezen halen, die ik later heerlijk opgepeuzeld heb, jullie begrijpen, die dag was een prima geslaagde dag.
Geef een reactie