Zondagmorgen heb ik even een korte wandeling in de Dellen gemaakt. Precies alle paden die ik voorheen hier bewandelde zijn nu verboden gebied geworden waardoor ik wel verplicht was de gele paaltjes route te volgen. Ik liep dit keer niet de directe route naar het zwijnenvennetje maar liep links om, een wat langere route. Zo kwam ik langs het pad waar we jaren geleden eens met een weblog wandeling liepen. Een van de weblogwandelaars zag een hazelworm, ik was toen net te laat om er een foto van te maken, de worm verdween in een holletje.
Sindsdien speur ik altijd langs dit wandelpad wanneer ik er weer eens langs loop, maar hoe ik ook keek, nooit zag ik hem weer. En waar was het ook maar weer? Hier? Of toch wat verder langs het pad? O nee, kijk daar is het, daar ligt het. Het duurde een paar seconde voor ik besefte dat het wel een heel vreemde laatste gedachte was. Alsof ik mijn autosleutels zocht en zag dat ze op het gangkastje lagen in plaats van op het normale plekje.
Mijn hart maakte een sprongetje en met langzame bewegingen legde ik de cameratas en het statief op de grond, ging op mijn knieën zitten en bracht de camera voorzichtig richting de hazelworm. Het beestje had dit keer besloten doodstil te blijven liggen in plaats van te vluchten waardoor ik gelukkig ook van dichtbij een foto kon maken.
Wat een prachtig beestje met zijn glanzend huidje dat glansde met een koperen kleur. Toen het uiteindelijk langzaam weggleed in zijn holletje heb ik hem even geaaid.
Geef een reactie