Afgelopen weekend ben ik met Ina wezen wandelen, er lag sneeuw dus het was hoog tijd voor een winterwandeling. We spraken ergens midden tussen onze woonplaatsen af, in dit geval de Lemelerberg. Dat leek mij met al die sneeuw mooi, de heide en het heuvelachtig landschap zouden dan vast prachtig zijn.
Maar hoe verder ik van Zwolle af kwam, hoe minder sneeuw er lag, eenmaal bij de plaats van bestemming bleek er nog amper wat te liggen. Geen witte velden met jeneverbesstruiken…..
Maar goed, we waren er en het landschap was zonder sneeuw ook prachtig.
Grappig genoeg waren de wandeltijden aangepast aan mijn fotograferend-wandeltempo aangepast.
Een hulst aan de rand van de heide zat nog bomvol met bessen. Zou er nog genoeg voedsel zijn of zijn de bessen gewoon niet te vreten?
Een eigenwijs roodborstje hipte langs het bospad van takje naar takje, zich schijnbaar niets van ons aan trekkend. Tot dat je probeerde een foto te maken natuurlijk.
We liepen door een afwisselend landschap, soms over heuvels, dan weer door het bos of over heidevelden.
Het was trouwens wel opvallend hoeveel omgehakte bomen er in het gebied lagen. Sommige stukken zagen er uit alsof er iemand stomdronken met een kettingzaag om zich heen had gemaaid. Soms lagen de omgezaagde bomen zelfs dwars over de jeneverbesstruiken.
Wat wel een probleem was waren de paaltjes die de routes moesten aangeven. We begonnen met een open blauw pijltje. Die bleek bij het volgende paaltje verdwenen te zijn. Groen en oranje stonden daar wel op en dus gingen we met groen verder. Maar even verderop was ook groen weer verdwenen. En zo gingen we weer verder met blauw. Dat bleek een betere keus. Al werd het ons ook met die blauwe pijltjes soms best lastig gemaakt.
Ondanks het ontbreken van sneeuw was het weer een heerlijke wandeling. En gelukkig was het ontbreken van de sneeuw maar plaatselijk, eenmaal terug in Zwolle was het weer een witte wereld.
Geef een reactie