Het is het laatste voer dat nog in de tuin hangt. De vetbollen zijn op, alleen dit blok met voer wacht nog op de laatste hongerige vogels. In dit geval een spreeuw. Nu ik er zo over nadenk, die heb ik niet veel gezien in de tuin deze winter. Nu had ik er geen last van, maar als ze in de winter inhakken op de vetbollen dan stoort mij dat, alsof ik ze geen makkelijke maaltijd gun. Waarom zij niet, en mezen en mussen wel van de bollen mogen eten, ik heb geen idee.
Hoe meer ik daar over nadenk, hoe zieliger ik de spreeuwen vind. Zeker als ik even later een van hen een lied hoor aanheffen, uit volle borst met opgezette keelveren. Maar het is eigenlijk amper een lied te noemen, het is meer een soort van gepruttel.
Geef een reactie