Dit keer is er geen twijfel mogelijk, het is nu dan toch echt een oranjetipje. Gisteravond liep ik even naar het water om te genieten van de lage mist boven de weilanden (tot grote vreugde van Picolo die steeds met grote vaart langs mij heen kwam rende). Toen ik weer bijna thuis was en het trapje naar mijn tuin op wilde stappen viel mij een wat grote vlek op de pinksterbloem op. Het bleken twee oranjetipjes te zijn. Zo in de schemering zat een foto er niet in natuurlijk maar gelukkig zaten ze er vanmorgen nog.
Bij gebrek aan een bonenzak (vanmorgen stonden de pinksterbloemen in de schaduw van mijn huis), heb ik maar een grote zak kattenvoer gepakt. Zo kon ik de camera wat stabieler laten liggen omdat met het weinige licht de sluitertijd aardig lang was. Ook dit keer tot grote vreugde van Picolo, die de hele tijd met zijn neus onder mijn camera zat, uiteraard regelmatig met zijn kont voor mijn lens.
Geef een reactie