Het voedsel voor de vogels is bijna niet aan te slepen. De pindasilo, waar een halve kilo pinda’s in gaat, is na drie dagen leeg, en dat duurt dan zo lang doordat de pinda’s niet goed naar beneden zakken. Ik moet dus af en toe even tegen de buis tikken om ze weer te laten zakken. Het vogelzaadhuisje kan in anderhalve dag leeg gegeten worden. Eigenaardig trouwens, want vorig jaar moesten ze het huisje en het zaad dat er in zat niet. Nu weten ze niet hoe snel ze dat zelfde zaad naar binnen moeten schrokken. Om de graankorrels na, die worden op de grond gegooid.
En Picolo maar verlekkerd kijken naar al dat vogelgeweld. Vanachter het raam dat wel, want zodra hij zijn neus om de hoek steekt in de tuin schieten alle vogels in een wolk weg naar de bomen in de buurt.
Update:
Natuurlijk moest meneer even later toch even zijn geluk beproeven door zo onopvallend mogelijk op de pergola te gaan zitten. Je weet maar nooit, misschien is er een vogeltje dat hem niet zou zien…
Geef een reactie