Gisteren was het mistig en wit, mij leek het een goed idee om naar een zandverstuiving met wonderlijke bomen te gaan. Als die bomen uit de witte mist in een witte wereld zouden opdoemen zou dat vast een mooie foto worden. Maar eenmaal de IJssel over bleek dat de mist alleen boven de rivier hing. Toch ben ik verder gereden, op weg maar het Beekhuizerzand.
Natuurlijk had ik geen adres om naar toe te rijden, alleen een globaal idee van hoe ik daar te komen, en mij kennende is dat niet voldoende. Toch denk ik elke keer weer dat het wel gaat lukken. Helaas, weer geen geluk dit keer. Tenminste wat betreft het vinden van de zandverstuiving. Wat ik wel vond waren uitgestrekte bossen die er wonderlijk wit uitzagen. Wonderlijk voor mij want in Zwolle lag er alleen op de grond wat sneeuw.
Hier stond ik ineens in een witte wereld en knerpten de bevroren bladeren onder mijn voeten. Onvoorstelbaar dat je met een klein half uurtje rijden je ineens in een totaal andere wereld zat, alsof ik in een wintersportgebied terecht was gekomen. Het was iets heel anders dan ik voor ogen had, maar het was even veel genieten. En dan te bedenken dat al dit moois nu alweer verdwenen is.
Geef een reactie