Sinds ik terug ben van vakantie, is meneer bijna niet weg te slaan bij mij. Zodra ik maar even zit, lijkt het wel of hij aan mij vastgeplakt zit. Hoe ik ook zit, hij zorgt wel dat hij op mijn benen kan liggen. Of boven op het tijdschrift dat ik probeer te lezen, maar dat laatste is natuurlijk normaal, zo ging het altijd al.
Geef een reactie