Die Picolo van mij, het is af en toe net of je een klein kind in huis hebt. Als ik denk even een klusje te gaan klaren staat meneer met de neus voor aan. Een schroefje vastdraaien? Denk maar niet dat ik wat kan zien met die kop van hem er bovenop. Een kastplank uitruimen? Dan dient mijn rug mooi als springplank op op de plank in de kast te komen. Wat muntjes op tafel? Die liggen steevast op de grond wanneer ik weer in de kamer kom.
Wat ook op de grond lag was een grote vaas met forsitiatakken. Ik was even vergeten dat meneer graag zijn kop in en bloemenvaas mag steken, dat water dat daar in glinsterd smaakt vast beter dan dat in zijn drinkbakje. En de takken bovenin ruiken vast anders dan die onderin. En als meneer daar niet bij kan, dan trekt hij die bovenste tak wel even naar zich toe. Ik zal dus een tijdje op krom getrokken planken in de kamer moeten lopen, gelukkig weet ik uit ervaring dat ze uiteindelijk wel weer plat gaan liggen.
De vaas met forsitia’s staan in het gangetje bij de voordeur wanneer ik niet thuis ben of naar bed ga. De postbode zal wel vinden dat het toch wel een hele rare plek is om een vaas bloemen neer te zetten.
Geef een reactie