Gisteravond zat ik met Picolo op mijn schoot op de bank toen ik de lucht roze zag kleuren. Ik heb de kater opgepakt en verderop op de bank neergelegd, greep mijn camera, wisselde van macro naar groothoeklens, greep mijn sleutels en rende naar buiten. Al lijkt een zonsondergang langzaam te gaan, als je het gaat fotograferen merk je dat het licht snel veranderd.
Met mijn gedachten bij het mooie licht, duwde ik de takken boven de zijuitgang van mijn tuin opzij en stapte ik zo snel mogelijk tussen de struiken door. Dat leverde mij minstens 5 spinnenwebben in mijn gezicht op, zonder te kijken streek ik met mijn vrije hand het rag van mijn gezicht, voor de zekerheid de rest van mijn kleding ook maar afgeklopt, ongetwijfeld zal ik ook wel een paar spinnen hebben meegenomen.
Toen ik vlak bij de rand van het pad was waar ik vrij zicht op het landschap zou hebben, vond ik de wilgen mooi afsteken tegen de knal rode lucht. Ik besloot daar eerst maar eens een foto van te maken. Zoals dat meestal gaat met mij ben ik helemaal in de ban van mijn onderwerp en let ik niet op de instellingen van mijn camera. Pas wanneer ik de eerst gemaakt foto bekijk heb ik door dat ik niet de beste instelling heb voor dit onderwerp. In dit geval een hoge iso en sterk onderbelicht. Die instelling had ik nodig toen ik gister ochtend bij slecht licht de kleine, lichtgekleurde slakjes tegen de donkere bloemhartjes van de zonnehoed fotografeerde. De eerste foto werd dan ook ontzettend donker. Gelukkig kun je dat met digitale fotografie meteen zien en bijstellen. De paar minuten daarop ben ik dan ook het het bijstellen en fotograferen geweest.
En toch, vanmorgen terugkijkend naar de foto’s die ik gisteravond maakte, vond ik de eerste het mooist. En die is dan ook in mijn logje gekomen.
Geef een reactie