Vandaag stond het strand van Skagsanden op het programma. Aan de ene kant van het strand lagen rotsen, de andere kant was een zandstrand. Om dat de groep meteen naar het zanderige gedeelte ging besloot ik eerst maar de rust op te zoeken en bij de rotsen te fotograferen.
Dat viel nog niet mee. Om een mix van water en rotsen in de voorgrond op de foto te krijgen moest ik over de rotsen richting het water kruipen. Nou ja, kruipen, het was meer met mijn kont over de de stenen gaan. Ze waren nat, en sommigen besneeuwd wat het een glibberige boel maakte.
Maar uiteindelijk lukte het mij een plekje te vinden. Het statief stond met 1 poot in het water (net als ik af en toe). Door het klotsende was het af en toe lastig een scherpe foto te maken. Maar door heel wat pogingen te doen lukte het dan toch.
Met rotsen en water in de voorgrond kan ik het natuurlijk niet laten om ook even te spelen met een lange sluitertijd.
Na een tijdje spelen met de camera zag ik iets kleurrijks aan komen dobberen. In eerste instantie dacht ik dat het een beschimmelde sinaasappel was. Maar bedenkend hoe hier in het hoge noorden een sinaasappel in het water kon dobberen kwam het dichterbij en kon ik zien wat het werkelijk was: het skelet van een zeeegel.
Ik heb nooit geweten dat ze zo kleurrijk konden zijn.
Ook het fotograferen van een zeegelskelet bleek een hele uitdaging. Om hem scherp op de foto te krijgen moest ik hem wel op een rots zetten. Daar werd hij regelmatig weer vanaf getikt door de golven de over de rotsen spoelde.
Steeds weer moest ik het ijskoude water in stappen om het bolletje te pakken en op een rots te zetten. Gelukkig bleken mijn snowboots aardig waterdicht.
En zo kun je een hele tijd bezig zijn met een klein stukje van het strand van Skagsanden. Ik moest nu haast maken om op het andere deel van het strand ook nog foto’s te kunnen maken (en dat terwijl we 3 uur de tijd hadden)
Eerst maar eens een foto van de patronen in het zand. Door de verschillende kleuren zand een prachtig gezicht. Doordat een deel van het zand nog bevroren was kregen sommige stukken een kantachtige rafelrand.
Even verderop langs het zandstrand had je mooi zicht op de rots en en blauwe water van de zee.
Niet veel later werd het tijd om terug te gaan, op naar Nusfjord. Een van de oudste vissersdorpen op de Lofoten. Daar waren we net met het blauwe uurtje.
Het was weer een leuke dag. Vooral het spelen met het skelet van de zeeegel was een cadeautje. Op deze dag heb ik meer foto’s gemaakt dan getoond in dit blogje. Je kunt ze bekijken in het fotoalbum Lofoten
Geef een reactie